Η ΕΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΈΝΟΥ

Αόρατη μορφή πίσω από χίλια μάτια,

τέλειο πρόσωπο, μα ήχος κανείς

όμως τρύπωσα στην ψυχή της

αμετάπειστος ανανεώνοντας την επιθυμία.

Στροβιλίζομαι

σε πέπλο αγνού σύννεφου,

Θρηνώ με λέξεις αμετάφραστες

μέσ' από στίχους αγέννητους

σαν μωρό εξαπατημένο.

Πάρε με ω νύχτα

να γίνω φεγγάρι και πόντος

με της λύρας τον σκοπό

την στράτα της να βρω

είτε στα σύννεφα πετά

είτε στην γη διαβαίνει.

Η μυρωδιά της κορμοστασιάς της

κάπου τρομαγμένη ακρογονατίζει ,

ξαποσταίνει με τις σκέψεις της αλαφιασμένη,

όμως το ασίγαστο χαμόγελο της

απλωνόταν απροφύλακτο

στα ανήξερα λαγκάδια.

Ζαλισμένος από τα κάθυγρα βογγητά της

βουτιέμαι στις ηδονές της πλάσης

και απο το το σφίξιμο των χεριών της

διάβαζα τις πτυχές της καρδιάς της επιπόλαια ,

έτσι ξεπερνούσα την μοναξιά μου ποθοπλανταγμένος

και έβλεπα στις δροσοπηγές

την ευδία του πεπρωμένου μου.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ