Η δική μου Πίστη

Αγιοσύνη της Παναγίας.

Στιγμές που οι  περισσότεροι νιώθουν  την ανάγκη να έρθουν  κοντά στην μητέρα όλων.

Ψυχές δοκιμάζονται στα δύσκολα, στην αναζήτηση των δυνάμεων τους.

Στην συνέχιση της ελπίδας,στην αγωνία πως όλα θα είναι ανώδυνα, και η  προσευχή του καθενός διαφορετική.

Ο τρόπος προσέγγισης στην πίστη, δικαίωμα του ανθρώπου.

Η ανώτερη δύναμη, αυτή που μας δίνει το κουράγιο να σταθούμε όρθιοι.

Για τον καθένα υπάρχει Αυτός που  μας αξιώνει να τον αναφέρουμε. 

Συνεχώς ζητάμε εμείς.

Εμείς τον παρακαλάμε για όλα.

Αυτός δεν ζητά ποτέ τίποτα.

Αμετανόητοι αρκετοί ιδιαίτερα η  νεότερη γενιά.

Απόλυτα κατανοητό.

Έχουν μπροστά τους χρόνια να  νιώσουν την ανάγκη της πίστης.

Ας έχουμε καθαρή ψυχή,και συνείδηση.

Είναι η διαφορά της πίστης,του θρησκευόμενου,από τον θρησκόληπτο,η τον θεοφοβούμενο.

Καμμία νηστεία δεν είναι άξια η αρκετή,για να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας,η για να δείξουμε στον Θεό ότι είμαστε μαθητές του,και ακόλουθοι του Ιησού.

Μα ξεχνάμε την αγάπη.

Πάνω σε αυτήν την έννοια οικοδομήθηκε η χριστιανική πίστη.

Οι συνάνθρωποι αγωνίζονται ως συνοδοιπόροι επιδιώκοντας το καλό και εξαλείφοντας την δυστυχία.

Οι άνθρωποι μπορούν να προκόψουν μέσα από την πίστη.

Δεν χρειάζονται πλούτη ούτε δοξασίες και αλαζονεία.

Μάθαμε μέσα από την χριστιανοσύνη, το μοίρασμα.

Αδελφοσύνη ο μοναδικός συνθετικός κρίκος.

Πυξίδα μας η Αρετή,η αφοσίωση στην Πίστη,στην Αγάπη,στην Ελπίδα,στην Σοφία.

Αγάπη στα μικρά παιδιά...

Αυτοθυσία...

Πράξη ηρωισμού.

Μήνυμα ελπίδας.

Εύα Αλιβιζάτου

Αρθρογράφος