Η βελόνα της γερόντισσας 🌹

Κουρασμένη, τα ομορφότερα βράδια της ψυχής μου.

Κοιτώ τις φιγούρες των περαστικών, και λυπάμαι για αυτούς, όχι για μένα.

Το λογικό θα ήταν να θλίβομαι για τον εαυτό μου.

Μα εγώ ξέρω την ζωή που κάνω. Βελονιά βελονιά, πολλές φορές και κομποβελονιά, και σταυροβελονιά, έτσι, όλα είναι ραμμένα στα μέτρα των άλλων, αυτών που λυπάμαι.

Τα κόκκινα βολάν τα σατέν ταγιέρ,κραυγάζουν στις κυράδες τούτης της κοινωνίας.

Είναι αποφασισμένες και στα εκατό να φτάσουν να μη στερηθούν την καλή ζωή, τα σιθρού και τα μετάξια.

Και τι με μέλλει στο τέλος, τέλος; Εγώ για τις δεκάρες αγωνιώ...

Να πιάσω στα χέρια μου, μήπως και φτιάξω την κουρασμένη ραπτομηχανή,αλλιώς θα μείνω αμανάτι...

Κειμήλιο της γιαγιάς Ασπασίας... πριν φύγει στα ογδόντα της.

Με δύο λόγια στα μαραμένα χείλη της:

Τούτην εδώ, να την τιμήσεις, θα σε συντροφέψει στα δύσκολα.

Άδικο δεν είχε, δεν έτρεξα να ξεπουληθώ στο σκλαβοπάζαρο της Συγγρού.

Μετά τον τελευταίο ασπασμό απάνω στο μνήμα της νόνας μου, έτρεξα, πήρα μαντίλι καθαρό, και λάδι, από το κουζινάκι κάτω από τον νεροχύτη και αφού είδα και από είδα μέχρι να την γυαλίσω, την έκανα χαρούμενη πάλι.

Κάθησα με ευλάβεια και κούτσα κούτσα αφού τρύπησα τα δάχτυλά μου πέντε έξι φορές, κατάφερα να γαζώσω ένα ξεχασμένο φουστάνι, στο στρίφωμα της Κυράς Διαμαντούλας.

Η θετική πλευρά ήταν ότι αφού το έκαμα, του πέρασα και μία ζώνη στη μέση με δύο θηλύκια και μονάχα που δεν με φίλεψε όλο το πουγκί με τσι δεκάρες.

Και πες από δω, πες από κει, τα κατάφερα και η "γερόντισσα" ραπτομηχανή δεν με πρόδωσε δέκα χρόνια τώρα.

Μα ήρθε η ώρα να πω κουράστηκα ψυχούλα μου...

για να πηαίνω από σπίτι σε σπίτι, και να ράβω τσ' αρχοντοπούλες, για να γεμίσω το δικό μου το σακούλι με τις δεκάρες.

Και τι να ονειρευτώ δηλαδή;

Λέω να κάνω το μεγάλο ταξίδι στη Ρώμη που το έχω καημό μου μεγάλο, ή να τα τρουπώσω για μία ώρα ανάγκης στο μπαούλο, μην τύχει τίποτις και μείνω αμανάτι... Και εντέλει ξημέρωσε μέχρι να ξεκλειδώσω την πόρτα και να είμαι στο δυαράκι μου, και μία και δυο, ετοίμασα το πουγκάκι μου, λίγες αλλαξιές ρούχα, και έφτασα στο πρακτορείο εισιτηρίων, ντυμένη ταπεινά, ζήτησα ένα εισιτήριο για τη Ρώμη.

"Με επιστροφή";

Ήρθε η ερώτηση από την κουρασμένη κοπέλα, με τα μαύρα τσιμπίδια στα μαλλιά της...

Αυτό δεν το είχα σκεφτεί...

Απάντησα μηχανικά....

"Δεν έχω αποφασίσει πότε θα επιστρέψω, πλήρωσα με καμάρι, πήρα το εισιτήριο, και την άλλη μέρα το πρωί το μεγάλο τεράστιο αεροπλάνο, με τόσα άγνωστα μαραφέτια, για μένα ήταν μπροστά μου.

Με πήγε στον προορισμό μου, κατέβηκα από δαύτο με σκέψεις, ωραία κτίρια, μεγάλα σπίτια, σπουδαία αξιοθέατα, μουσεία, καφετέριες,μα κοιτούσα παράξενα.

Σαν έφτασα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου,πίθωσα το μικρό βαλιτσάκι μου στο κρεβάτι.

Τώρα νιώθω άδεια όμως...

Νόμιζα πως θα χαρώ, γιατί πάντα αγαπούσα την σκέψη να έρθω.

Άκουγα τις κυράδες για τσι βεγγέρες, τους χορούς με τους λόρδους....

Τώρα θυμήθηκα την κόρη της Κυράς Αντωνίας.

Θα γινόταν σε ένα μήνα ο γάμος και θα ερχόταν ταξίδι του μέλιτος στην υπέροχη Ρώμη.

Η νύχτα με δυσκόλεψε...

Δεκατέσσερις ώρες μετά βρίσκομαι στη φίλη της καρδιάς μου.

" Αχ Γερόντισσα μου, δεν αντέχω μακριά σου, πάλεψα να σε ξεχάσω έστω για λίγο ...

Έλα πρέπει να βιαστούμε για το νυφικό....

Έχει πολύ δουλειά και τα λευκά μαργαριτάρια από την Ανατολή που 'ναι να ραφτούν στο χέρι."

Η Γερόντισσα άρχισε να ηχεί ξανά στο δυαράκι.

Οχι δεν θα γίνει ποτέ ατελιέ ότι και αν της έλεγαν.

Όσα χρόνια και να περάσουν στης γερόντισσας τη βελονιά θα έρχονται...

Όσο για τις δεκάρες ας πάνε στα ορφανά σαν πεθάνω, έχουν ανάγκη από βιβλία.

Ρούχα ράβω εγώ...

Τα στέλνω στην διευθύντρια....την κόρη μου... δακρυσμένη ψέλισε.

Την Σοφία μου...

Όρκο γερόντισσα μου...ποτέ δεν θα το μάθει.

-Κυρία Σοφία!!

Φάκελος από την κυρά Γιαννούλα και ρούχα για τα παιδιά!!!

-Η Σοφία χαμογέλασε...

"Μακάρι να είχα μια μητέρα σαν την κυρά Γιαννούλα!"

Σκέφτηκε με θλίψη...

Ποτέ δεν έμαθε....

Θα ντυνόταν όμως νύφη σε ένα μήνα,και το νυφικό της φτιαχνόταν από την κυρά Γιαννούλα.

Κείμενο:

Ευαγγελία Αλιβιζάτου 🌹

Σκίτσο: Ευαγγελία Αλιβιζάτου 🌹