Η Αυγή

Γυμνά τα πόδια, τα βρέχει αφρός από κοχύλια

Στο ακρογιάλι, σαν δραπέτης μονάχος περπατώ

Καθώς γεννιέται η αυγή, αγάπη μου, θάλασσα

Σε λησμόνησαν τα βάσανα μα εγώ σε ζητώ.

Τι κι αν ταξίδεψα σε μακρινές Ωκεανίδες

Δυστύχησα σε βάρβαρη ξένη γη αναίτια

Με ξέβρασε στο δείλι το κύμα αβοήθητο

Πάνω σε βράχια κοφτερά, κουφάρι χωρίς τύχη.

Το ξημέρωμα, δικό μου κατάσαρκα, σαν χάδι

Να περπατάω ως τη βάρκα μου με πόδια βαριά

Να ανοίγω με λαχτάρα μισοσκισμένα πανιά

Στις γλυκές φουρτούνες σου θάλασσα, έχω λευτεριά!