ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΓΚΑΓΚΟΣ

Φως που όμοιό του δεν υπάρχει Χαρά ανείπωτη για το παιδί που θα ΄ρθει Αυτό την πλημμυρίζει σαν μάθει τον ερχομό σου Ξέρει πως θα’ ναι...

Πενήντα χρόνια μοιρολογεί η μαυροφορούσα μάνα Κι ακόμη δεν εγέλασε, μήτε σταματά τον θρήνο Στην παραλία της ολομόναχη η Αμμόχωστος Ζει...

Την άλλη μέρα στο σχολείο, ο Στάνας είναι ήσυχος μαζί του. Μέχρι την τελευταία ώρα, που καιροφυλακτεί στη τουαλέτα. Έρχεται από πίσω του...