"Επιστολές,η ψυχογράφηση ανθρώπων και καιρών "

Υγείαν έχω αυτό επιθυμώ και δι υμάς..

27 Νοέμβρη 1959

Από τη μέση του πουθενά

Αγάπη μου ,ταξιδεύουμε στον Ατλαντικό , 40 μέρες θάλασσα ,κοντολογής ανασαίνουμε μοναξιά και αρμύρα και γεμίσανε πνευμόνια μας αλάτι και νοσταλγία.... Από δω, βλέπουμε μόνο θάλασσα και ουρανό και αυτόν πίσα, κατάμαυρο και ανταριασμένο...

Όταν ο καιρός είναι κάλμα ,η θάλασσα παλεύεται, σαν αγριεύει όμως το θεριό ,τα κύματα λυσομανούν και πολεμούν να καταπιούν το καράβι, και τότε ο καθένας μας κάνει το σταυρό του και τρέχει να σώσει ότι σώζεται. Άλλος τρέχει στο κατάστρωμα να δέσει καλά τις βάρκες να μην τις καταπιεί η θάλασσα στα σωθικά της, άλλος στα αμπάρια, που αναποδογυρίζουν τα φορτία, άλλοι ξερνοβολάνε κρυμμένοι στη γωνιά, και άλλοι σταυροκοπιούνται και κάνουν δεήσεις και τάματα στον άη Νικόλα.

Παρ όλο ,που εμείς οι ναυτικοί,είμαστε συνηθισμένοι σε παρόμοιες καταστάσεις, κάτι τέτοιες ώρες νιώθουμε μετέωροι μεταξύ ζωής και θανάτου και ο νους μας τρέχει πίσω στη στεριά ... και καρφώνεται. εκεί ,κοντά σας... Τέτοιες ώρες νιώθω , πως χάνομαι και σας χάνω...

Όπου να ναι ,πλησιάζουν χριστούγεννα, και εδώ ο χρόνος κυλάει ανιαρός στη βαρετή ευθεία του,

οι μέρες βασανιστικά μονότονες, και οι νύχτες άγρυπνες και άδειες..

Αγάπη μου, Μυρτούλα μου, μου λείπεις, μου λείπουν τα παιδιά μας,το σπιτάκι μας και η ζεστασιά του.

Προπάντων μου λείπει η αγκαλιά σου, η φασαρία των παιδιών ,η μυρωδιά του σπιτικού φαγητού και ο ήλιος ,που χώνει τη μούρη του στο παραθύρι μας την αυγή και μετά ξαμολιέται όλοτρίγυρα στην αυλή και σκορπά το φως και τη ζεστασιά

του. Μου λείπει το μουρμουρητό της βροχής στα κεραμίδια, η μυρωδιά της ξεδιψασμένης γης, οι λούμπες του δρόμους και τα βρόχινα ποτάμια , που ταξιδεύουν στο πέλαγος και μας φέρνουν τα χαιρετίσματά σας

Εκεί στο νησί μας, πλησιάζουν χριστούγεννα, τα σπίτια φοράνε τα γιορτινά τους, τα παιδιά ετοιμάζουν τα κόκκινα σκουφιά και τα τριγωνάκια τους για τα κάλαντα, και στολίζουν με λαμπιόνια το δέντρο ,που κουβάλησε ο παππούς από το λόγγο.

Εδώ οι γιορτινές μέρες πορεύονται σιωπηλές και ανέκφραστες.

Ο καπετάνιος έδωσε εντολή στο μάγειρα να μας ετοιμάσει γιορτινό δείπνο και μελομακάρονα, ενώ οι ναυτόπαιδες στόλισαν με λαμπιόνια την τραπεζαρία και έβαλαν κασέτες με χριστουγεννιάτικα κάλαντα. Όμως ούτε καμπάνες, ούτε εκκλησιές, ούτε χιονισμένες γειτονιές, ούτε παιδικά προσωπάκια, που χουχουλιάζουν στις τσέπες τα παγωμένα δάχτυλα, που μοιράζονται ακριβοδίκαια τα λιανόματα,... και ονειρεύονται λιχουδιές και μελωμένα φιρίκια.

Αγάπη μου ,η ζωή του ναυτικού είναι σκληρή και μοναχική, αλλά ο καθένας το παλεύει με τον τρόπο του και κουβαλάει τους ανθρώπους του, τις Κυριακές και τις γιορτέςτου στην ψυχή του.

Εγώ έχω τις φωτό δικές σου και των παιδιών στην καμπίνα μου, και σας καλημερίζω καθημερινά και πιάνω κουβεντολόι μαζί σας, και τις υπόλοιπες τις έχω βαθιά στην καρδιά μου και παίρνω φως και κουράγιο από τα μάτια σας, και ζωή από τη ζωή σας. Να προσέχεις τα παιδιά Μυρτούλα μου, να γίνεις μάνα και πατέραςμαζί και να μην ξεχάσεις, να κρύψεις κάτω από το δέντρο τα δώρα από τον μπαμπά τους, για να μην νομίζουν, ότι τα ξέχασα και μου πικραίνονται...

Να έχετε καλά χριστούγεννα και με υγεία το νέο έτος.

Σας αγαπώ πολύ , και

σε γλυκοφιλώ

Ο αγαπημένος σου σύζυγος

Θοδωρής Μαραβέγιας..

(Το παρόν κείμενο το μεταφέρω όπως το πήρα.

Κρατώντας αναλλοίωτη την ....αίσθηση του,

Χωρίς καμμία διόρθωση)

Λιανα Πουρνάρα 🌹