Αποκαθήλωση

Μια προσευχή όχι προς τα πάνω, αλλά προς τα μέσα.

Ένα ποίημα για τη γη που ξεχάσαμε – και

τον Θεό που ίσως ακόμη μας περιμένει εκεί.

Δεν κοιτάμε πια τα βουνά

–

μόνο περνάμε δίπλα τους βιαστικά.

Δεν ακούμε τα πουλιά

–

μόνο ήχους ειδοποιήσεων.

Τις μέρες τις μετράμε με ραντεβού

κι όχι με φως.

Θεέ μου,

αν Εσύ έπλασες τη γη

γιατί τη ξεχάσαμε

κυνηγώντας Εσένα;

Αν Εσύ είσαι η αγάπη

γιατί μισήσαμε ό,τι ζει στο χώμα;

Αν είμαστε «κατ’ εικόνα»

τότε τι είδους εικόνα σού μοιάζει

με εργοστάσια, τσιμέντο

και βλέμματα κλειστά;

Η γη μάς πρόσφερε

ρίζες, σάρκα, ζεστό καρβέλι

κι εμείς της δώσαμε πλαστικό.

Ο αέρας μάς έμαθε τραγούδια

και τον φυλακίσαμε σε κλιματιστικά.

Το νερό μας χάρισε ζωή

και το βάλαμε σε μπουκάλι με τιμή.

Και τώρα, Θεέ μου,

νιώθουμε ξένοι σε έναν παράδεισο

που μας δόθηκε δωρεάν.

Κοιτάμε τον ουρανό

ψάχνοντας για σωτηρία

ενώ κάτω απ’ τα πόδια μας

μαραίνονται θαύματα

που ποτέ δεν προσέξαμε.

Αν με ρωτήσεις τι πίστη έχω

θα σου πω:

πίστη στο άγγιγμα

στην πνοή του δέντρου

στο χορτάρι που ακόμα θυμάται

ότι πλάστηκε με αγάπη.

Αν με ρωτήσεις πού κατοικεί η ψυχή μου

δεν θα δείξω τον ουρανό.

Θα σου δείξω το χώμα – κι έναν ήλιο

που ακόμη ανατέλλει

χωρίς να μας ξεχωρίζει.

Για τη γη που ξεχάσαμε.

Για τον Θεό που ψάχνουμε παντού

εκτός από εκεί.

Λευτέρης Ελευθερίου🌹