Αναζητώντας το φεγγάρι 🌙

Βγήκα με τ'άστρα συντροφιά να ψάξω το φεγγάρι...

Δεν τόδα. ..

δεν τ'απάντησα!

Μου 'πε το πολικό αστέρι...

Περπάτησα στα διάσελα, στου ουρανού τα πλάτη,

μα το φεγγάρι πουθενά στου σύμπαντος το χάρτη!

Ετρύγησα αστερισμούς, το Σείριο, την Κασσιόπη,

μα, εκείνο ήταν άφαντο, χαμένο, λες, για πάντα...!

Για τον χαμό του έχυνε και δάκρυα η Αντιόπη,

γιατί εστόλιζε τον ουρανό με ασημιά γιρλάντα...

Περπάτησα με μαρασμό στην σιγαλιά της νύχτας,

κοιτάζοντας μ' απόγνωση την σκοτεινή την πίστα...

Ρώτησα τις φυλλωσιές που παίζανε μαζί του,

τις λίμνες, ποταμούς που καθρεφτίζαν τη μορφήν του...

Ακόμα και η θάλασσα πόσο ταράχτηκε... πολύ,

γιατί αυτό ήταν που έβαφε μ' ασήμια το χαλί.

Ρώτησα τους ωκεανούς, τα σύννεφα, τους κάμπους,

μη τύχει και απαντήσανε την ομορφιά του θάμπους...

Κι εκεί που αγνάντευα μ' απελπισιά το δώμα,

μία κουκίδα κίτρινη, θαμπή, διέκρινα στο χώμα...

Πλησίασα να δω και ω, τί θαύμα!.. Το φεγγάρι!...

Ολονυχτίς σ 'αναζητώ μικρό μαργαριτάρι...

Γιατί φεγγάρι μου, ρωτώ, εσφάλισες τα μάτια;

Γιατί τα εγκατέλειψες τα ουράνια παλάτια;

Εσύ που έφεγγες και στόλιζες με τόσ' ασήμια,

που ήσουν η παρηγοριά στου κόσμου την ασχήμια;

Εσύ που ήσουν συντροφιά του κάθε πικραμένου,

ρομαντικό τους έμβλημα του κάθε ερωτευμένου;

Χα, τί να σου πω... δεν βλέπεις τί γίνεται 'δω κάτου,

που οι ψυχές γεμίσανε με αγκαθιές και βάτους!

Κι είπε: Ντρεπόμουν να κοιτώ τα άδικα του κόσμου.

Θέλησα απ' το σύμπαν να σβηστώ, να τυφλωθεί το φως μου...!

Λιλή Δαφερέρα Βασιλάκη 🌹