Αγκαλιάς παρειδωλία

Σε μια αγκαλιά όλα χωρούν

—

και τα μαύρα και τα άσπρα

κι εκείνα τα άχρωμα,

που ντρέπονται ν' αναμετρηθούν με τον ήλιο.

Αντέχει η αγκαλιά —

φτάνει τα χέρια να ’ναι

ορθάνοιχτα

σαν τα δικά μου.

Κι ας λερώθηκε!

Έχω στέρνο καθαρό

κι αυτό μου φτάνει.

Σε καλοδέχομαι!

Σε γνωρίζω, όπως το αίμα

γνωρίζει τις φλέβες - απόλυτα.

Από την αναδυόμενη όψη -

απο τη λεία χειρουργική σου κόψη.

Έτσι, μια μικρή, σχεδόν αόρατη πληγή

κρατά το δέρμα μου ανοιχτό,

σαν αγκαλιά.

Δεν λερώνεται - Αιμορραγεί.

Εκπνέει σκίασμα πόνου ,όπως ο καταρράκτης

το καλοκαίρι που στερεύει —

όπως ο θρήνος του Αυγούστου

που θυμίζει έρωτα.

Τον δικό σου.

Τον δικό μου.

Ο χρόνος ζει με αναμνήσεις —

κλεισμένος σε ψυχιατρείο ηδονών,

λαμβάνοντας βαριά αγωγή

με δραστική ουσία: Προδοσία.

Προδοσία —

η πόρνη που ερωτεύεσαι

για τα άνομά της τερτίπια.

Την αποζητάς.

Την αρνείσαι.

Την αποκληρώνεις.

Πόθος και αγανάκτηση!

Διπολικότητα ευυπόληπτης παρακμής.

Δεν σε στοχάζομαι πια.

Θέλω να φύγεις.

Να φύγεις — και να ξανάρθεις.

Σαν τον έρωτα που, για να μείνει άκαμπτος

πρέπει πρώτα να προδοθεί.

Μόνο έτσι ,λοιπόν,  βρίσκει νόημα η αγκαλιά.

Λερωμένη.

Σαν εμένα.

Σαν εσένα.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹