Έπιασε τον εαυτό του να μονολογεί. Ποτέ δεν είχε φάει τέτοιο κόλλημα με μια γυναίκα.
Αυτός ήταν αρσενικό, οι γυναίκες στο διάβα του γυρνούσαν.
Ήταν που είχε το ανάστημα, τη φιγούρα του που πρόσεχε ασταμάτητα, ήταν ένας ωραίος σαραντάρης και το ήξερε.
Η ζωή του φουριόζα όπως και ο ίδιος.
Την έβγαζε όμως πάντα καθαρή, είχε τον τρόπο του.
Λεφτά είχε, τη σύζυγο την είχε στο σπίτι να φροντίζει τα παιδιά τους έτσι τα «αναγκαστικά ταξίδια» λόγω της δουλειάς του αναπόφευκτα. Και εκεί έκανε τα δικά του.
Εδώ και ένα χρόνο όμως είχε κολλήσει και ας μην έπρεπε, με αυτήν. Ποτέ δεν το είχε παραδεκτεί, ούτε στην ίδια, ούτε στον ίδιο τον εαυτό του. Ήθελε να είναι ο υπεράνω. Ένα ολόκληρο χρόνο μιλάνε διαδικτυακά, ανταλλάζουν καλημέρες, καληνύχτες και σκόρπιες σκέψεις. Εκείνη αλλού, αυτός ακόμα πιο μακριά κάθε φορά!
Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του, ότι δεν γίνεται να έχει γι’ αυτήν συναισθήματα, την αφήνει στα «διαβασμένα» για μια-δύο μέρες, μετά όμως έχει στερητικό σύνδρομο, θέλει να της μιλήσει, ν’ ακούσει την γάργαρη φωνή της, που τον ανεβάζει στο δικό της συννεφάκι.
Γιατί έτσι αισθάνεται όταν της μιλά, ότι είναι σε ένα ροζ συννεφάκι μαζί της.
Και τώρα έχει βρεθεί στο απόλυτο κενό. Βρεθήκανε, ήπιαν καφέ, φάγανε, γελάσανε, τα μάτια της λάμπουν, ήρθε φυσική, απλή με ένα τζίν και ενα μακό μπλουζάκι, ακομπλεξάρηστη και του είπε με εκείνη την γάργαρη, ήρεμη φωνή της που είναι πιο σέξυ και απο την πιο σέξυ γυναίκα που είχε ποτέ του, «δεν μακιγιάρομαι σχεδόν ποτέ, εξάλλου νιώθω ότι μετά απο όσα είπαμε σε τόσες βιντεοκλήσεις, σε ξέρω και με ξέρεις καλά»
Και αυτός μετέωρος να νιώθει μικρός και ανήμπορος να αρθρώσει λέξη, θέλει να βρεί δικαιολογία για να την δεί πάλι και σκέφτεται μόνο ότι θέλει όσο τίποτε άλλο να δαγκώσει τα ροδαλά της χείλη. Δεν του έδωσε όμως το δικαίωμα, δεν του ρίχτηκε όπως έκαναν οι άλλες και τώρα έπαθε το κόλλημα δύο φορές μαζί της.
Δύο ντρίν στο κινητό!! Εισερχόμενα μηνύματα δύο:
«Τα παιδιά τσακώνονται, έχω κουραστεί και ξέρεις ότι δεν αντέχω άλλο, αλλά τι να κάνεις και εσύ απο μακριά, απλά ήθελα να στο πώ»
«Δεν σε περίμενα τόσο ντροπαλό Μίστερ Πέρφεκτ, απο πού πηγάζει η ομιλητικότητα σου στα μηνύματα και απο κοντά κομπλάρεις;» και φατσούλα με το ένα ματάκι κλειστό.
Και τώρα Μίστερ Πέρφεκτ, απάντησε της, πες της ότι απο το προηγούμενο βράδυ το μόνο που σκέφτεσαι είναι τα χέιλη της, τα λαμπερά της μάτια, τα ολόχρυσα μαλλιά της, την λευκή της επιδερμίδα που μύριζε πούδρα και βανίλια μαζί όταν σε αγκάλιασε για να σε χαιρετήσει!
Πες της Μίστερ Πέρφεκτ, ότι το μόνο που θέλεις είναι να την δείς να τρελαίνεται κάτω απο το σώμα σου όταν την κάνεις δικιά σου, γιατί δεν μπορείς να βγάλεις απο την σκέψη σου τον τρόπο που έγερνε προς εσένα και γέλαγε και δεν είχε η ίδια στο μυαλό της όσα εσύ, αλλά εσύ φούντωνες! Για πες τα όλα αυτά Μίστερ Πέρφεκτ, να δούμε αν πιάσει!
Έχεις ακόμα μια μόνο ευκαιρία, να την κάνεις δική σου, μετά θα γυρίσετε και οι δύο στις θλιμμένες, καθημερινότητες σας, με τα παιδιά, τους συζύγους και τα συνηθισμένα, που εσύ έσπαζες συχνά, τώρα της μένεις πιο πιστός απο ότι θα έπρεπε να μένεις στην σύζυγο σου Μίστερ Πέρφεκτ !
«Κοίτα, μου αρέσεις τρελά, το ήξερες εξάλλου, αλλά δεν ξέρω και το γιατί. Δεν έχω απάντηση σε αυτό, αλλά η αύρα σου και η αίσθηση που μου δίνεις, το χαμόγελο που έχεις και λάμπει ολόκληρο το πρόσωπό σου, το γέλιο σου που είναι τσιριχτό και αληθινό, το γεγονός ότι απο χτες που σε είδα, σε σκεφτόμαι συνέχεια ακόμα κι αν δεν μιλήσαμε μετά απο εκείνη τη στιγμή.
Εδώ και πολλούς μήνες είσαι ο λόγος που είμαι χαρούμενος κάθε μέρα. Βλέπω το μήνυμα σου και χαμογελώ πριν καν το διαβάσω, όταν είσαι απλά στο μυαλό μου χαμογελώ, οι συζητήσεις μας, η αποψή σου. Με ελκύεις τρελά...
Θέλω να δαγκώσω τα χείλη σου και να σε κάνω δική μου...... «message sent»
Εισερχόμενα μηνύματα ενα: «…….και μετά… ποιός απο τους δύο μας θα μαζέυει τα κομμάτια του, Μίστερ Πέρφεκτ»...
Comentários