CONTRA TEMPO

Ανάμεσα στου κόσμου τη βουή

ξεχύνονται στους δρόμους

κεφάτοι μασκαράδες.

Σαν άλλες Βάκχες του Διονύσου,

με άναρθρες κραυγές,

με γέλωτες παράξενους

στην πλήρη έκστασή τους

αναμειγνύονται στ' ανθρώπινο ποτάμι

μεταξύ θορύβου και ξέφρενου χορού.

Αλήθειες που καλύφθηκαν

με μάσκες φαντεζί.

Κι ο γελωτοποιός σε μια γωνιά,

με ρούχα αταίριαστα, πολύχρωμα,

με το παλιό βιολί του

παίζει έναν σκοπό θαρρείς θλιμμένο,

κόντρα στην αμφίεσή του,

κόντρα στον ρόλο

που υποδύεται πιστά,

μ' εκείνο το μόνιμο χαμόγελο

κι ας είναι ζωγραφισμένο,

με δυο καθάρια μάτια,

που η αλήθεια τους

σαν αγνή πηγή αναβλύζει.

Μα την πληγή του κάλυψε

με πολυάριθμα μπαλώματα,

όπως τα φθαρμένα του ρούχα

κι έκανε τον πόνο μελωδία,

που σκόρπισε απλόχερα τριγύρω,

σαν πολύχρωμα χιλιάδες κομφετί,

άφθαρτη, ενάντια στη φθορά,

άχρονη, ενάντια στον χρόνο.

Παίξε, παλιάτσο,

για όσα έφυγαν,

παίξε για όσα έρχονται.

Παίξε για τα δεινά

και για τα όμορφα.

Παίξε, παλιάτσο,

κι όπου να 'ναι

τελειώνει η γιορτή.

Κωνσταντίνος Μπασούρης