Χριστούγεννα μιας άλλης εποχής...

Βλέπω το χιόνι που πέφτει και τυλίγει ένα γύρο την πλάση. Σαν χθες μου φαίνεται που πηγαίναμε βόλτα αγκαζέ να χαζέψουμε τις χριστουγεννιάτικες βιτρίνες. Μοναδική μου αγάπη, έφυγες πολύ γρήγορα. Και μ’ άφησες εμένα μόνη, ν’ αγναντεύω τον ορίζοντα.

Θυμάσαι τα γέλια μας, τα ξενύχτια μας, τις παρέες μας; Τότε που τα πράγματα ήταν απλά και το βλέμμα ξεκάθαρο. Χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Πόσο μου’ λειψε να καθόμαστε γύρω απ’ το τζάκι, να πίνουμε κρασί και να λέμε ιστορίες.. Σε λίγο χάνεται ο ήλιος, να προλάβω να ετοιμαστώ. Να περπατήσω λίγο μέχρι τον μπακάλη. Να χαρίσω στον εαυτό μου μερικά βήματα ζωής ακόμα. Ίσως να ‘ναι και τα τελευταία μου.

Όλα σκοτεινά μου φαίνονται. Ακόμη και με τα γυαλιά, το βλέμμα μου είναι θολωμένο.

Περπατάω σιγά, μην γλιστρήσω στον πάγο, αν και δεν με νοιάζει ιδιαίτερα. Έτσι θα σε συναντήσω πιο γρήγορα.

Διακρίνω μια σιλουέτα από μακριά. Σαν να ‘ρχεσαι να με συναντήσεις, τώρα που γεννιέται ο Χριστός. Με εκείνο το χαμόγελο το γοητευτικό, όταν με ζήτησες σε γάμο , μετά τον πόλεμο. Που ‘σαι γλυκιά μου αγάπη;

‘’Τί κάνεις γιαγιά;’’ Ακούω τη φωνή του γείτονα..Συνέρχομαι. ‘’Καλά παιδί μου, καλά!’’

Σκύβω το κεφάλι και προχωράω. 

Στέλλα Σωτήρκου 🌹