Κι όταν θα έρθεις/ Μέρος Β'

Κι εγώ, που χρόνια φοβόμουν το χάος των δεσμών,

τώρα στέκομαι γυμνή και αληθινή,

μπροστά στο ξάφνιασμα

του ερχομού σου.

Κάθε μου φόβος

γίνεται διάφανο σύννεφο.

Κάθε μου πληγή

γίνεται χώμα εύφορο

για να ριζώσεις.

Δε θα είμαι τέλεια —

θα είμαι όμως αληθινή,

σαν γη σταθερή

κάτω απ' τα βήματά σου.

Θα σου μάθω

πώς να διαβάζεις τις ματιές

και τις σιωπές

των κλειστών καρδιών.

Πως να χαιδεύεις τις ουλές

που σαν παράσημα φοράω.

Πως να βρίσκεις

το φως μες στο σκοτάδι

μιας άκεφης μέρας.

Να ψαρεύεις αστέρια

απ' το ταβάνι των προσδοκιών

και να πλάθεις αγνά συναισθήματα

σαν φρέσκο ψωμί ζυμωτό

σε ξυλόφουρνο ψημένο.

Όταν θα έρθεις...

Ιωάννα Σταθοπούλου 🌹