Κι όταν θα έρθεις (Μέρος Α)

Κι όταν θα έρθεις,

θα τρέξω να σε καλωσορίσω,

σαν να προσκυνώ το θαύμα της αναμονής.

Θα απλώσω τα χέρια μου,

φωλιές ανοιχτές,

έτοιμες να σε κλείσουν

σε αγκαλιά παλλόμενη

από το δέος της αληθινής αγάπης.

Θα τραγουδήσω σιγανά

μια μελωδία αγαπημένη,

πλεγμένη από αναμνήσεις

και όνειρα που έκανα παιδί.

Να σε νανουρίσει απαλά

στον κόσμο των τρελών

και των ονειροπόλων.

Θα κλάψω κιόλας

δάκρυα διάφανα,

σαν τις πρώτες στάλες

της φθινοπωρινής βροχής

που ποτίζουν τη γη

για να ανθίσει

χρώμα και φρεσκάδα.

Και το φως απ' το κερί,

θα καθρεφτίζει στα μάτια σου,

δυο μικρές λίμνες ελπίδας,

όπου θα μαθαίνω ξανά

πώς είναι να θαυμάζεις

τη σοφία της ζωής.

Και το σπίτι

θα γίνει μικρή φωλιά

και κάθε ράγισμα του χρόνου

θα γεμίσει απ' το γέλιο σου.

Και το σώμα μου — κουρασμένο απ' τα λάθη — θα ξαναγεννηθεί

στο άκουσμα της φωνής σου.

Ιωάννα Σταθοπούλου 🌹