Γράφω για αυτούς...

Γράφω για τους θούριους των αδικημένων,

γράφω για τα εμβατήρια των μαχών, γράφω για αυτούς που λάμνησαν,

με θάρρος και πείσμα στο άγνωστο.

Γράφω για αυτούς που με καριοφίλια κρούσανε τα τύμπανα της Ελευθερίας.

Γράφω για αυτούς που με πόνο και δάκρυ έπλυναν τις αλουργίδες του Βυζαντίου

και της έραψαν άσπρο φόρεμα της Λευτεριάς.

Γράφω για αυτούς που πάλεψαν για ζωή,

γράφω για αυτούς που η λεβεντιά ήταν βιός τους,

αλλά μας άφησαν μνήμες θανάτου. Γράφω για αυτούς που πάλεψαν για αξιοπρέπεια,

αλλά έζησαν την καταφρόνια.

Γράφω για αυτούς που αναστέναξαν περήφανα,

αλλά ζήσανε την υποτέλεια.

Γράφω για αυτούς που είχαν όνειρα για το αύριο.

Να γράψω αρνούμαι για όσους κρύβονταν την αυγή,

το αρνούμαι για τους νυχτάλωπες υποκριτές.

Να γράψω αρνούμαι για όσους ιδανικά είχαν μόνο σεντούκια,

το αρνούμαι για αυτούς που φρόντιζαν τα κεμέρια τους

εθισμένοι σε αιώνων αρπαγή.

Να γράψω αρνούμαι για τους θερσίτες προδότες,

το αρνούμαι για τους Εφιάλτες,

να γράψω αρνούμαι για των Μήδων τους προσκυνητές.

Γράφω και αναστοχάζομαι μαζί με την Κλειώ,

για όλους που με δάκρυ και αίμα πότισαν τους αιώνες,

για να σώσουν την αξιοπρέπεια του μέλλοντος.

Γράφω για την αδικία των χρόνων,

που έθρεψε αλαζονεία ισχυρών και σκόρπισε θάνατο.

Γράφω για τα παιδιά που βίωσαν το έρεβος των πολέμων,

γράφω για τις συμφορές των μικρών, γράφω για τη μοίρα των αδυνάτων.

Γράφω, για να θυμάμαι τι να πω στα παιδιά,

γράφω, να μην ξεχάσω τι θα ιστορήσω στα εγγόνια.

Αθανάσιος Νασιόπουλος