"Αγαλματάκια ακούνητα"

Στεκόμαστε.

Σιωπηλοί.

Ανέγγιχτοι.

Μάτια αδειανά, χέρια σκουριασμένα, καρδιές κουρδισμένες ή μάλλον ξεκούραστες.

Χαμένοι μέσα σε οθόνες. Κουμπωμένοι μέσα στο εγώ,

αφήνουμε τον πόνο του άλλου να γλιστρά σαν χέλι έξω από το νερό. 

Καμία ρωγμή στο βλέμμα.

Καμία φωνή στο χείλος.

Καμία αντίδραση στο βήμα.

Καμία συγκίνηση. 

Στεκόμαστε.

Αδρανείς.

Αναίσθητοι.

Κι ας καίγεται ο κόσμος δίπλα μας.

Κι ας κάποτε ένα δάκρυ έφτανε για να γίνουμε όλοι αδέλφια.

Ένα φιλί για να νιώσουμε πλήρεις. Μια αγκαλιά για να βρούμε ένα ζεστό καταφύγιο.

Τώρα, ούτε με κραυγή.

Συνηθίσαμε την πείνα.

Την προσφυγιά.

Την κακοποίηση.

Την παγωνιά των αστέγων και τη σιωπή των παιδιών που έχουν ξεχάσει ή δεν το έμαθαν ποτέ πως είναι να παίζεις, να γελάς, να αισθάνεσαι...

Η ευαισθησία έγινε συναίσθημα ξεχασμένο σε βιβλία ψυχιάτρων που συνταγογραφούν με τις χούφτες χάπια αντικαταθληπτικά.

Το ενδιαφέρον, είδος προς εξαφάνιση, σ' έναν κόσμο που κοιμάται μόνο με υπνωτικά.

Όποιος πονά, φταίει.

Όποιος φωνάζει, ενοχλεί.

Φοράμε την ψυχρότητα πανοπλία κι όταν ραγίζει, τρομάζουμε και την κολλάμε με κόλλα στιγμής.

Καθώς διαγραφεί ο καιρός το δικό του μονοπάτι, μοιάζουμε όλο και περισσότερο με εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά.

Αγαλματάκια ακούνητα το λένε. 

«Αγαλματάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;» κι ο πρώτος που κινείται, χάνει.

Τι χάνει όμως;

Τη μνήμη;

Την αθωότητα;

Ή μήπως την τελευταία του ευκαιρία να γίνει ή να παραμείνει άνθρωπος;

Ίσως μια μέρα, ένα απλό άγγιγμα,

ένα βλέμμα που δεν αποστρέφεται,

ένα χέρι που απλώνεται ως έκταση συμπαράστασης και όχι ως συμφέρον, να σπάσει το περίβλημα της αδιαφορίας.

Ως τότε, στεκόμαστε... Αγαλματάκια ακίνητα.

Άνθρωποι χωρίς ανθρωπιά!

Ιωάννα Σταθοπούλου 🌹