Έφηβη ποίηση Ετών 18... Χρίστου Μπελλέ 🌹

Ήμουν φοιτητής, τότες, κάτω από το βλέμμα της Ισόθεης Ποίησης και τον ίσκιο ενός Θεού-Γιάννη Ρίτσου…

Ήταν, όταν κατάλαβα πως δεν μπορώ να ζήσω, πως ασφυκτιώ, χωρίς το σεργιάνι μου στες τρεις βασιλικές οδούς της Ποίησης, εκείνες: της Γλώσσας, της Εικόνας, της Καρδιάς. Ήταν, όταν ο «κύβος ερρίφθη», («alea jacta est»)… Και ήμουν «ενώπιος ενωπίω», ο εαυτός μου και ο «Θεός» μου… Και ήμουν όλβιος και ήμουν ευλογημένος και ήμουν ποικιλώνυμα και πολύτροπα ερωτευμένος, με άλλα λόγια «πονούσα Ύπαρξη»… Και έγραψα τούτο το ποίημα…

………………………………….

Ε Φ Η Β Η Π Ο Ι Η Σ Η Ε Τ Ω Ν 18…

του Χρίστου Μπελλέ

Είχε μια γεύση απόβροχου

κι εσπερινού το δείλι…

Επιτάφιο ευώδιαζαν οι νεραντζιές…

Σύγνεφο φορτωμένο θλίψη-χαράς

δάκρυζε καταχνιά το κενό μεταξύ μας,

την καρδιά μας άσπαιρε…

Χαμογέλασε…

γιόμισε η θάλασσα αμφιλύκη…

─ «χαίρομαι που πονείς έρωτα, γιέ μου»…

η ολύμπια, αστραπή του…

Μελίρρυτος ο λόγος του,

το “γιε μου” δίστομο φιλί,

νάμα κι αλεξιφάρμακο το ρήμα του,

κρίνο του πέλαγου

και γιασεμί…

Κατέβασα τα μάτια…

─ «Πονώ Ύπαρξη»…

αποκρίθηκα,

μετά από αιδήμονα σιωπή.

Και ήταν Άνοιξη…

και ήμουν έφηβος…

και γεννήθηκε ποίηση...

και… alea jacta est…