Άκου Ανθρωπάκο... Άκου Άγιε...

Τέμπη  VS  Μάτι

Παλαιστίνη  VS  Νιγηρία

Γράμμος  VS  Μελιγαλάς

Πόσο μας αρέσει ο Διχασμός. Πόσο κάποιοι αναπνέουν γι’ αυτόν. Ο ανθρωπάκος που θέλει να αισθάνεται παντογνώστης και κατέχων την αλήθεια και σε κάθε στιγμή εκφράζεται με το δόγμα Μπους όταν βομβάρδιζε την Γιουγκοσλαβία «δεν είσαι μαζί μου, είσαι εναντίον μου».

Ο Νεάντερνταλ που εξελίχτηκε από πολεμιστής με ρόπαλο σε πολεμιστή με πληκτρολόγιο.

Και κάπου εκεί μέσα, οι φιλόσοφοι και οι Άγιοι μας. Από διαφορετικά μετερίζια.

Προχθές, ήταν η επέτειος του θανάτου ενός φιλόσοφου, του Βίλχεμ Ράιχ —που πέθανε στα εξήντα του χρόνια, σε φυλακή στην Αμερική, πριν επτά δεκαετίες περίπου— δημιουργού του «Άκου Ανθρωπάκο».

Ο Βίλχελμ Ράιχ (Wilhelm Reich, 1897 -1957), αυστριακός ψυχαναλυτής, μία από τις πιο ριζοσπαστικές προσωπικότητες στην ιστορία της ψυχιατρικής.

Σαν σήμερα, πριν από περίπου  δεκαεπτά αιώνες, σφαγιάστηκαν για την πίστη τους οι Άγιοι Γαλακτίωνας κι Επιστήμη, ζευγάρι  καλλιεργημένων και μορφωμένων για την εποχή.

Στο βιβλίο του ο Ράιχ φωτογραφίζει τον ανθρωπάκο ως κάποιο που συμμορφώνεται με ότι του επιβάλλεται, που φοβάται να σκεφτεί διαφορετικά, που επαναστατεί μόνο και μόνο για να κάνει νέους τύραννους, που θέλει να είναι σωστός χωρίς να καταλαβαίνει τι είναι αυτό. Κι ο Ράιx τον καλεί να ξυπνήσει, να πάψει να είναι ανθρωπάκος και να γίνει άνθρωπος.

«Άκου ανθρωπάκο, εσύ φτιάχνεις τους στρατηγούς και του δικτάτορες, εσύ τους προσκυνάς και μετά τους καταριέσαι, εσύ φωνάζεις για ελευθερία κι όταν στη δώσουν δεν ξέρεις τι να την κάνεις… Σήκω μικρέ άνθρωπε, κοίτα τον εαυτό σου, μόνο εσύ μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο αλλά πρώτα πρέπει να αλλάξεις τον εαυτό σου».

Οι Άγιοι της σημερινής ημέρας, της 5^ης Νοέμβριου, επέλεξαν μια πορεία που η κανονικότητα δεν είναι αυτοσκοπός αλλά ο δρόμος τη πίστης, της αυτοθυσίας, της κοινής θυσίας, της ελευθερίας της συνείδησης.

Ο Ράιχ προσπαθεί να ξυπνήσει τον ψυχικά υπνωτισμένο άνθρωπο της μάζας του ’48 —αλήθεια πόσο μα πόσο επίκαιρο, ογδόντα χρόνια μετά και τίποτα δεν άλλαξε— που ζει χωρίς συνείδηση.

Οι άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη, η μνήμη των οποίων τιμάται από την Εκκλησία μας στις 5 Νοεμβρίου.

Οι  Άγιοι Γαλακτίωνας κι Επιστήμη δείχνουν τον τρόπο αυτής της αφύπνισης, με ελευθερία, πίστη, υπευθυνότητα κι αγάπη, όχι μέσω της θεωρίας αλλά της πράξης και της θυσίας.

Έτσι, ο  «Ανθρωπάκος» του Ράιχ μπορεί να «μεγαλώσει», όχι κοινωνικά ή πολιτικά αλλά  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ  και να γίνει πρόσωπο κι όχι μάζα.

Ο Ράιχ στο «Άκου Ανθρωπάκο!» δεν μιλά για θρησκεία και πίστη, μιλά όμως για τα ίδιο πάθος:

Να ξυπνήσει τον άνθρωπο από τον ύπνο του φόβου και της υποταγής. Να  πάψει να ζει μικρά και να περιμένει σωτήρες κρυπτόμενος πίσω από την ασφάλεια της μάζας. Ο «Ανθρωπάκος» είναι ο άνθρωπος που ζει χωρίς επίγνωση, αρνούμενος να δει το φως που κουβαλά.

Οι Άγιοι δεν ήταν υπεράνθρωποι. Ήταν απλοί άνθρωποι που είπαν «ΝΑΙ» εκεί που οι άλλοι λέμε  «φοβάμαι». Δεν άφησαν τον φόβο να γίνει νόμος ύπαρξης.  Αντί να ζητούν να τους σώσουν, έγιναν οι ίδιοι φορείς σωτηρίας για άλλους, μέσα από την πίστη, τη θυσία, την αγάπη.

Έτσι, λοιπόν, το «Άκου Ανθρωπάκο» είναι για τον άνθρωπο του 21ου αιώνα ότι ήταν για τον άνθρωπο του 3ου αιώνα το «Άκου Τέκνο μου» των Αγίων  Πατέρων της Εκκλησίας μας. Μια κραυγή αφύπνισης. Μια υπενθύμιση ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται, γεννιέται μέσα από τον αγώνα, την αυτογνωσία και την χάρη… Να έχουμε την ευχή τους.