Η Αμάλ κρατούσε σφιχτά τη μικρή μπλε βαλίτσα. Ξεθωριασμένη, μ’ ένα σπασμένο φερμουάρ και έναν ήχο τροχών που ακουγόταν σαν λυγμός πάνω στις πλάκες του λιμανιού. Κι όμως, αυτή η βαλίτσα κουβαλούσε έναν ολόκληρο κόσμο, τον δικό της κόσμο: ένα παλιό φουλάρι της μητέρας της, μια φωτογραφία του πατέρα της στην αυλή με τη λεμονιά, ένα σκισμένο τετράδιο μαθηματικών και μια πέτρα· "για να θυμάμαι τν τόπο μας", της είχε πει ο αδερφός της. Τώρα η Αμάλ ήταν μόνη. Οι βάρκες έρχονταν μία-