Πως να χορτάσω με το φως έτσι που μένεις άσαλος, κάτω απ' της ερπύστριας τον βρόγχο. Σου πήραν την ανάσα μια στιγμή, που φώναζες υπάρχω. Βοές του κόσμου, κουρνιαχτός βογκούσε ο αγέρας, ο καπνός μας έτσουζε τα μάτια. Τα περιστέρια της αγάπης τρομαγμένα αναζητούσαν λευτεριά. Πως άλλαξε η σκέψη ξαφνικά στα πιο βαθιά μας ένστικτα ο τρόμος αφουγκραζόταν την καρδιά. Ο θάνατος αποσκοπούσε πως θα νικούσε τη χαρά, πως θάκρυβε της λευτεριάς τον ήλιο και την δική σου την ματιά. Μα ζούνε