Τα όνειρα μου στον ήλιο απλώνω

 Τα ποτισμένα όνειρά μου, από δάκρυα καυτά

στον ήλιο απλώνω να στεγνώσουν,

ζωή να πάρουν και πάλι.

Μούχλιασαν, μουσκεμένα από δάκρυα ,

θαμμένα στης ψυχής τα ανήλιαγα στενά.

Το φως λαχτάρησαν και πάλι να δουν,

απ' τα σκοτάδια να ξεφύγουν.

Έπνιξα στάλα στάλα,τον πόνο μέσα μου,

να σβήσει, να χαθεί για πάντα.

Να κοιμηθεί αιώνια του είπα,

στης λησμονιάς τα μέρη.

Τα πολυκαιρισμένα όνειρά μου,

στον ήλιο απλώνω ένα ένα

η λύτρωση που περιμένω να 'ρθει.

Κουράστηκα απ' την απέραντη θλίψη,

τη βουβή σιωπή, απ' την ατελείωτη οδύνη.

Τα δάκρυά μου, σε σεντούκι κρυφό

θα τα φυλάξω στης λήθης τον τόπο,

σαν μαργαριτάρια ακριβά!

Είναι καιρός να ζήσω απ' την αρχή,

φορώντας τα φρεσκοπλυμένα όνειρά μου

κατάσαρκα!

Έφτασε η ώρα να βαδίζω ξανά στης

ζωής τη στράτα αναζητώντας λίγο φως!

Έλενα Λιάτου