Εγωκεντρική Συγγνώμη

Στην εποχή μας, ακόμη και η συγγνώμη έχει εκφυλιστεί σε έναν κενό λόγο, χωρίς βάθος ή ευθύνη. Πολλοί άνθρωποι τη χρησιμοποιούν ως έναν τρόπο να ανακουφιστούν από τη δική τους ενοχή, αντί να αναγνωρίσουν πραγματικά τον πόνο που προκάλεσαν.

Το «λυπάμαι» γίνεται συχνά μια καραμέλα, μια μάσκα που καλύπτει την ανάγκη για αυτοπροστασία, παρά μια πράξη γνήσιας ενσυναίσθησης.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η σύγχρονη ζωή μας ωθεί προς την άμεση ικανοποίηση και την αποφυγή δυσφορίας.

Οι άνθρωποι φοβούνται να αντιμετωπίσουν την πλήρη βαρύτητα των πράξεών τους, επειδή αυτό απαιτεί ψυχολογική ωριμότητα και την αναγνώριση της ευπάθειας του άλλου. Αντίθετα, επιλέγουν μια «ψευδο-συγγνώμη», που εξυπηρετεί τον εαυτό τους, μια προσπάθεια να επαναφέρουν την ψευδαίσθηση της ηθικής ακεραιότητας χωρίς πραγματική μεταμέλεια.

Η γνήσια συγγνώμη, όμως, είναι μια πράξη θάρρους.

Δεν σημαίνει απλώς να αναγνωρίσεις το λάθος σου, αλλά να αναλάβεις την ευθύνη για τις συνέπειές του και να αφεθείς στην αβεβαιότητα του πώς θα τη δεχτεί ο άλλος.

Απαιτεί ενσυναίσθηση, την ικανότητα να σταθείς στη θέση του άλλου και να νιώσεις το βάρος του πόνου που του προκάλεσες. Μόνο έτσι η συγγνώμη μετατρέπεται από ένα κενό κλισέ σε μια θεραπευτική πράξη. Επιπλέον, η συγγνώμη χωρίς δράση παραμένει ημιτελής.

Αν ο λόγος δεν συνοδεύεται από αλλαγή συμπεριφοράς, τότε είναι απλώς ένας κούφιος ήχος.

Η ψυχολογία μας διδάσκει ότι η εμπιστοσύνη αναπτύσσεται μέσω της συνέπειας, όχι των λέξεων.

Για παράδειγμα, αν κάποιος συνεχίζει να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη, οι συγγνώμες του γίνονται αδιάφορες, μια χειριστική συμπεριφορά που εκμεταλλεύεται την υπομονή των άλλων.

Τέλος, η πραγματική συγγνώμη είναι και δώρο και προς τον εαυτό μας.

Όταν σταματάμε να κρυβόμαστε πίσω από δικαιολογίες, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αυθεντικότητα της ύπαρξής μας. Αυτή η διαδικασία, όσο οδυνηρή κι αν είναι, μας ελευθερώνει από το βάρος της ψεύτικης τελειότητας και μας επιτρέπει να αναπτύξουμε πιο ειλικρινείς και ουσιαστικές σχέσεις.

Γιώργος Θανάσης 🌹