ΑΚΡΙΤΟΜΥΘΗ Η ΘΩΡΙΑ ΣΟΥ

Ακριτόμυθη πάντα είναι η θωριά σου,

δεν κρύβει τίποτα η γητεύτρα,

αμεθόδευτα σκορπάει τη σαγήνη, κροκάτη φεγγοβολά την ομορφιά σου.

Μαρτυριάρικα τα χείλη σου τα δυό μοιάζουν στο ρόδο δροσοσταλίδες, ιριδίζουν χρυσές ηλιόσπαρτες αχτίδες,

με καλούν επίμονα να δρέψω τον ανθό.

Στις αμάλαχτες του κορμιού τις ανάβρες

θα ξεδιψάσω όταν φθάσω ναυαγός,

του ίμερου νησιά, τα δυο σου στήθη ν' ανασάνω ασφυκτιώ ζείδωρες αύρες.

Καρνάγιο απάνεμο,φλόγα η αγκαλιά σου,

τα δάχτυλά σου παλαμάρια να με δέσουν,

κουρασμένος σαν αράξω από ανέμους

και άγκυρα ρίξω στη φιλόξενη καρδιά σου.

Αθανάσιος Νασιόπουλος