Αιδήμονες σιωπές

Σπαρμένες ανθρώπινες παρουσίες

εικόνες που ταλαντεύονται,

μεταξύ του είμαι και του υπάρχω,

χωρίς επίγνωση της διαφοράς

μεταξύ θνητότητας και αθανασίας.

Αγνοία της σύλληψης του χρόνου

οι αδιάφοροι θεατές

στον αρένα της ζωής

τελειώνουν οι μέρες

και αυξάνονται οι αποχές

και μείς με κάποιους στίχους

συνουσιαζόμαστε με τις λέξεις

μήπως και αφυπνίσουμε το πνεύμα.

Απλώνω το βλέμμα μου

μακριά στη γραμμή

του κόκκινου ορίζοντα

και ακούω τα ουρλιαχτά

των πεινασμένων λύκων

στις σκοτεινές στέπες

των μεγάλων υποσχέσεων.

Δε κρύβομαι,

ιχνηλατώ σε αρχαία μονοπάτια

και χάνομαι μέσα

σε ξεχασμένους πάπυρους.

Δεν αργεί το ξημέρωμα…