Βγήκα στην αυλή της ψυχής μου να σταθώ να πάρω μιαν ανάσα, να ξαποστάσω λίγο απ' την καθημερινότητα. Σε μια γλάστρα με ένα λουλούδι είδα μπηγμένο στο χώμα έναν παιδικό πολύχρωμο ανεμόμυλο. Τι γαλήνη... Ένα απαλό αεράκι τον περιέστρεφε ακόμα – τι περίεργο που δεν είχε φυσήξει ποτέ πιο δυνατά να ξηλωθεί! Κι ας είχαν περάσει χρόνια πολλά  που δεν περνιόμουν πια για παιδί. Κι ας έπρεπε να το έχω κοιμήσει από καιρό με ένα ενήλικο νανούρισμα, ως είθισται. Μα αυτό το "πρέπει" δεν υπ