Εικαστικός: Κώστας Κούκας Αύριο θα είμαι μια πέτρα στον βυθό η ένα φωτάκι σαν κάρβουνο αναμμένο. Κοίτα της νύχτας τα βιαστικά πουλιά πως ταξιδεύουν με τα φτερά τους ανοιγμένα. Αύριο θα είμαι εγώ και ότι δεν είπα, σε μια στιγμή σε μια φωτογραφία. Σε μια ακόμα του χρόνου ανοησία. Φωτιά παλιά που καίει σαν θυσία. Αύριο θα είμαι ένα αστέρι μακρινό, που όλο φλέγεται στον βραδινό ουρανό, σαν στο μπαλκόνι σου βγαίνεις και κοιτάς. Αυτά τα τραίνα που χάθηκαν ρωτάς... Και εσύ θα είσαι