Ποιος γνωρίζει τον βαρκάρη που όλη νύχτα λάμνει μέσα σε άγνωστα νερά; Ποιος ανάβει το φεγγάρι το τσιγάρο και το δάκρυ, στο στενό το μονοπάτι και την ερημιά; Μία ξοδεμένη αγάπη σε έναν σκονισμένο χάρτη και τα αστέρια να χορεύουν με σπασμένα τα φτερά. Νύχτωσε και η πίκρα μένει σαν κοιτώντας στον καθρέφτη και χωρίς χαρά... Ένα κέρμα για τον δρόμο μια ευχή πάνω στον ώμο για την μοναξιά... Το φεγγάρι τώρα στέκει και ακίνητο μας βλέπει δίχως πια μιλιά... Κώστας Κούκας 🌹