Κόκκινος βαρύς ο ουρανός σαν μια πέτρα που θέλει να θρηνήσει. Έχει αλλάξει χρώματα ο βυθός και εσύ κοιμάσαι στης λησμονιάς την θλίψη. Κι όλο ρωτάς, που τελειώνει ο ουρανός ένα κερί γιατί καίει στο σκοτάδι; Κοίτα το φως πως λάμπει ιλαρό σαν σπαραγμός μιας τελευταίας λάμψης. Μα έξω γελάνε και πάλι τα παιδιά και ερωτεύονται το δέρμα της Μαρίας. Υγρά φιλιά στο σώμα τους καρφιά βροχή που πέφτει το χώμα να δροσίσει. Θα' ρθω ξανά στο φως της χαραυγής πίσω απ' τον φάρο που δένουνε τα