Με μια σταγόνα θλίψης και του βυθού τις τύψεις βγάζω στον ώμο μου χάρτινα φτερά. Έχω πανιά από αίμα και του φιδιού το δέρμα και μες στη τσέπη μου πέτρες σαν πουλιά. Με ένα παλιό καράβι στου χρόνου το πηγάδι και στις σπηλιές που τώρα ζουν τα ξωτικά. Εκεί ξυπνούν οι γλάροι στου άνεμου το χάδι και μες στα σύννεφα που παίζουν τα παιδιά. Ένα γλυκό τραγούδι σαν ήλιος σαν λουλούδι και οι δρόμοι πίσω μας να παίρνουνε φωτιά. Μη φοβηθείς την μπόρα στου χρόνου την αιώρα και ότι χάνεται