Να σου μιλώ, να μου μιλάς...

Εύα Αλεξανδρή

Κι αν μιλάμε ο ένας στον άλλο

Κι αν λέμε πως η επικοινωνία είναι το παν στις ανθρώπινες σχέσεις...

Ξέρουμε τι είναι να μιλάμε κ να ακούμε;

Όταν μιλάμε δεν μας ακούν. Ακούν τον εαυτό τους.

Κ όταν μας μιλούν δεν τους ακούμε, ακούμε τον εαυτό μας

Πως γίνεται να εννοούμε το ίδιο σε μια φράση αφού το λεξικό με το οποίο κατασκευάζουμε την φράση είναι διαφορετικό για τον κάθε έναν.

Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται έχουν άλλη εννοιολογική σημασία για την καθένα μας ανάλογα με την εμπειρία μας.

Κάποτε στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου με επισκέφτηκε στο γραφείο μου μια κοπέλα γύρω στα 23.

Κάθησε απέναντι μου κ ξεκίνησε να μου μιλά για εκείνη.

Στην αφήγηση της μου είπε κάποια στιγμή πως όταν ήταν 15 ετών πέθανε ο μπαμπάς της.

Άπειρη τότε έκανα το λάθος να ερμηνεύσω σύμφωνα με τα δικά μου βιώματα κ είπα:

«Θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο για εσένα»

Προέκπληξή μου εκείνη χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο μου απάντησε:

«Καθόλου δύσκολο! Απελευθερώθηκα.

πατέρας μου με κακοποιούσε.»

Τότε σφραγίστηκε μέσα μου η υποκειμενικότητα της ζωής ολάκερης.

Δεν υπάρχει μια ερμηνεία. Υπάρχουν τόσες ερμηνείες όσες και οι υπάρξεις πάνω στη γη.

Για να μπορέσουμε λοιπόν να επικοινωνήσουμε πρέπει να προσπαθήσουμε να ακούσουμε την ερμηνεία του άλλου χωρίς να μπερδεύουμε την δική μας μέσα σ’ αυτό.

Ίσως έτσι καταφέρουμε να σου μιλάω να μου μιλάς, να σ’ αγαπώ να μ’αγαπάς.

Έυα Αλεξανδρή

Ψυχολόγος

Ψυχοθέαση