Η δύναμη της ψυχοθεραπείας

Η ψυχοθεραπεία δεν είναι απλώς μια διαδικασία ίασης· είναι η συμφιλίωση ενός «πολύ» με ένα «καθόλου».

Είναι η στιγμή που ο εσωτερικός μας κόσμος τολμά να αναμετρηθεί με τις αντιφάσεις του· μια συνάντηση ανάμεσα στην υπερβολή και την απουσία, στην ένταση του τραύματος και στη σιγή της επιθυμίας.

Στην ουσία, είναι ένας χορός ανάμεσα στη σκιά και το φως, όπου η πληγή γίνεται δάσκαλος και η αδυναμία, πηγή δύναμης.

Στον πυρήνα της, η θεραπευτική σχέση θεμελιώνεται πάνω σε τρεις βασικούς πυλώνες: την αγάπη, την πληγή και το όνειρο.

Η αγάπη λειτουργεί ως σιωπηλός μάρτυρας της ανάγκης για επαφή· μια υπόσχεση ότι κανείς δεν είναι μόνος στη θλίψη του.

Η πληγή, από την άλλη, θυμίζει την ανθρώπινη ευαλωτότητα· είναι η ευθραυστότητα που μας κρατά ανοιχτούς στη μεταμόρφωση, όπως το χώμα που δέχεται τη βροχή για να βλαστήσει.

Και το όνειρο, με τη σειρά του, αναδύεται ως απόπειρα να ανασχηματίσουμε το νόημα της ζωής μας σε μια πιο ελπιδοφόρα μορφή, μεταφράζοντας τον πόνο σε σοφία.

Όμως, η ψυχοθεραπεία δεν μένει εκεί· είναι επίσης η αναγνώριση των εσωτερικών αντιστάσεων, ο διάλογος με τους μηχανισμούς άμυνας που άλλοτε μας προστάτεψαν κι άλλοτε μας απομόνωσαν. Είναι το μοίρασμα του βάρους, η λεκτικοποίηση εκείνων των συναισθημάτων που ποτέ δεν βρήκαν φωνή. Είναι η διαδικασία με την οποία το τραύμα αποσυμβολίζεται και αποκτά νέο, προσωπικό νόημα.

Τελικά, η θεραπεία μοιάζει με μια ενσυνείδητη επιστροφή στον εαυτό· όχι ως άρτιο ον αλλά ως πλάσμα σε διαρκή διαμόρφωση. Δεν είναι στόχος η τελειότητα· είναι η αποδοχή του εαυτού ως διαδικασία, ως συμβίωση με το ανολοκλήρωτο. Ίσως εκεί βρίσκεται και η αληθινή ελευθερία· στην επαναδιεκδίκηση του δικαιώματος να αισθανόμαστε, να ονειρευόμαστε, να υπάρχουμε.

Γιατί η ψυχοθεραπεία δεν είναι απλώς μια μέθοδος· είναι ένας υπαρξιακός διάλογος με τον ίδιο μας τον εαυτό, ένας τόπος όπου η ψυχή αποκαλύπτει τις ρωγμές της και μαθαίνει να κατοικεί μέσα τους με τρυφερότητα.

Και η αληθινή θεραπεία αρχίζει όταν με τόλμη στεκόμαστε μπροστά στην ερώτηση: «Ποιος είμαι, όταν σταματώ να δανείζομαι ρόλους από το περιβάλλον μου;»

Κείμενο & Εικόνα: Γιώργος Θανάσης