"Δεν Είναι Θλίψη, Είναι Μεμψιμοιρία:Η Δύναμη της Ονοματοδοσίας στην Ψυχολογία"

Πολλές φορές προσπαθώ να βοηθήσω ανθρώπους που διατείνονται πως βιώνουν στενοχώρια.

Τους ακούω με προσοχή, με ενσυναίσθηση, με την ελπίδα πως θα μπορέσω να τους ανακουφίσω. Όμως, όσο περισσότερο εμβαθύνω, τόσο περισσότερο ανακαλύπτω πως οι περισσότεροι δεν έχουν πραγματική θλίψη• έχουν μεμψιμοιρία.

Η μεμψιμοιρία δεν είναι συναίσθημα, αλλά στάση.

Είναι η επιλογή να ερμηνεύεις τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της αδικίας, της απογοήτευσης, της διαρκούς έλλειψης.

Δεν προέρχεται από κάποιο τραυματικό γεγονός, αλλά από έναν τρόπο σκέψης που έχει γίνει συνήθεια.

Είναι σαν να έχεις μάθει να βλέπεις τα πράγματα πάντα με απογοήτευση, σαν να ψάχνεις συνεχώς αποδείξεις ότι όλα είναι λίγα ή λάθος.

Αντίθετα, η στενοχώρια είναι ανθρώπινη.

Είναι η αντίδραση σε μια απώλεια, σε μια ματαίωση, σε κάτι που έχει νόημα.

Είναι συναίσθημα με ρίζες, και γι’ αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Η μεμψιμοιρία, όμως, είναι κύκλος χωρίς διέξοδο, γιατί δεν αναζητά λύση, αλλά επιβεβαίωση.

Ως ψυχολόγος —και κυρίως ως άνθρωπος που προσπαθεί να βοηθήσει— δεν μπορώ να θεραπεύσω τη μεμψιμοιρία, αν δεν την κατονομάσω πρώτα.

Γιατί η μεμψιμοιρία δεν υποχωρεί με λόγια παρηγοριάς• υποχωρεί όταν αρχίζουμε να αναλαμβάνουμε ευθύνες, να υλοποιούμε δράσεις και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για όσα ήδη έχουμε.

Γιατί η ζωή δεν αλλάζει όταν παύει να είναι δύσκολη, αλλά όταν εμείς παύουμε να τη βλέπουμε ως εχθρό.

Κείμενο & Εικόνα: Γιώργος Θανάσης