ΓΕΡΑΣΙΜΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Τακ-τακ, τακ -τακ ακούγοντας τα βήματα της βροχής που οι στάλες σχηματίζουν φουντώνουν και της καρδιάς μου, πυρώνουν και με ζεματάνε σαν το σίδερο που σιγοκαίει πάνω στο καμίνι. Το φως φέγγει αμυδρά τις σκέψεις μου καρτερά αναμμένο για την ελπίδα, την αγάπη για την ζωή που δεν θα έρθουν ποτέ. Όλα μουντά και σκοτεινά τριγύρω επικρατεί σιωπή ούτε λαλιά να κόβει την αχρωμία. Ούτε ζεστή ανάσα να καλύψει την παγωνιά ούτε χάδι ανύπαρκτα συναισθήματα, να εμβολίσουν την ακινησία. Ακόμα και το άγαλμα...

Στεκούμενο ορθό λυγερό και ψηλόλαιμο! Αφημένο σε ένα τραπέζι αφημένο επάνω σε ένα κομοδίνο, αφημένο πάνω σε ένα καθρέπτη. Άδειο σαν...

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα πυκνό δάσος, που δίπλα του απλωνόταν μία μικρή λίμνη. Απλωνόταν τόσο πολύ που άγγιζε την γη, που πάνω...