ΑΡΤΕΜΙΣ ΤΟΜΑΗ

Δεν λυγίζει το νερό Ούτε η φωτιά μες στης καρδιάς τ'αμπάρι Χτυπούν το κορμί συθέμελα Σαν να'ναι του ποταμού ροή τ'ανέμου το ζωνάρι Και σιγοτρέμει η πεθυμιά Κερί που λιώνει λίγο λίγο Παραμιλεί ο λογισμός Αγάπη που δε βρίσκει ήλιο Με κείνο το φιλί απόμεινε Χρυσό φλουρί στη σκέψη Να ήταν τ'αθάνατο νερό Ποτέ να μη στερέψει Γυμνοί οι τοίχοι της αγκαλιάς Κλαδιά θλιμμένου φθινοπώρου Μόνο του φεγγαριού περνά ο ίσκιος του Σαν να κτυπούν οπλές αλόγου. Άρτεμις η Θαλασσινή 💦 Από την καλντέρα της ψυχής μου

Μες στις σκέψεις σου μη κάθεσαι Σήκω φόρεσε χρώματα της χαράς τον ήλιο βγες να αντικρίσεις Βάλε το χρώμα της Αμοργού την ηρεμία της να αποκτήσεις Κι αν του φθινοπώρου τ'αεράκι σε παγώνει, κουμπώσου με της Σίκινου τη σιωπή...άκου άκου τα πουλιά που τραγουδούν στα απλωμένα της σχοινιά με το λευκό κορδόνι Κι αν ζεσταθείς το φουλάρι σου κρέμασε στης Αστροπαλιάς τα στήθη, σε έναν καφενέ κάθισε βανίλια κερνούν και δες της βουκαμβίλιας τα παιδιά που παίζουν με του ήλιου τη χαρά στων φύλλων της την...

Κοκκίνισε το φεγγάρι, η Πούλια ήταν με τον Αυγερινό στο ίδιο του σύννεφου το μαξιλάρι!! Τους κρυφοκοιτούσε, χαμογελούσε Όμορφο ζευγάρι...