ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΛΑΛΟΠΟΥΛΟΥ-ΜΕΞΗ

Το σπίτι έτριξε ελαφρά, καθώς ο Ρένος κατέβηκε βιαστικά τη σκάλα. Ο πρωινός ήλιος περνούσε μέσα από τα ξύλινα παντζούρια, ρίχνοντας λοξές γραμμές φωτός πάνω στους πέτρινους τοίχους. Ξεφύσησε, κοίταξε το ρολόι στο χέρι του, έριξε μια τελευταία ματιά, και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά προς τον κήπο, διαπίστωσε ότι η πόρτα της αυλής, η μεγάλη, βαριά, σιδερένια πόρτα, ήταν… μισάνοιχτη. Σταμάτησε απότομα. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά. «Είμαι σίγουρος ότι την έκλεισα!» σκέφτηκε...

Η σημαία η γαλάζια, βγήκε πάλι στα μπαλκόνια,                                                   να για δες πως ανεμίζει, όπως κάναν τα κανόνια. Ο σεβασμός για την πατρίδα, θα βγει πάλι μες τους δρόμους, εκεί που οι άνθρωποι θυμούνται την ελευθερία και τους νόμους. Να φωνάξουμε το ΟΧΙ πρέπει πάλι στον εχθρό                                                             για να ξέρει πως εμείς θα είμαστε για πάντα εδώ!   ΛΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕΞΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ💦

Άνοιξα τα μάτια μου. Το φως έμπαινε από τις γρίλιες, σχηματίζοντας λεπτές λωρίδες πάνω στο κρεβάτι. Χασμουρήθηκα και ένιωσα κάτι μαλακό να αγγίζει το χέρι μου. Φοίβη. Δεν ξέρω πώς, αλλά το όνομά της βγήκε φυσικά από το στόμα μου. Ένας μικρός κόμπος έσφιξε το στήθος μου. Κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν ήξερα τι. Σηκώθηκα αργά. Τα πόδια μου έμοιαζαν βαριά, σαν να μην τα είχα χρησιμοποιήσει για καιρό. Η Φοίβη, με ακολούθησε μέχρι την κουζίνα κουνώντας την ουρά της, τα νύχια της χτυπούσαν ρυθμικά...