Θεία Φάτνη

Οι τρεις μάγοι ψάχνουν τη σπηλιά, οδηγούνται από το Αστέρι στη γη της γαλήνης.

Δεκέμβρης μήνας.

Κρύο, παγωνιά.

Χρυσός, Ασήμι και σμύρνα

για το θείο βρέφος.

Μόλις γεννήθηκε σε στάνη δίπλα σε ζώα που το ζεσταίνουν με τα χνώτα τους.

Στον ουρανό μυριάδες συστάδες άστρων.

Χιλιάδες Ωσαννά αγγέλων με άρπα πραότητας

για όλη την Οικουμένη που κρυώνει η καρδιά της

έως εκείνη τη στιγμή.

Αφού οι λαοί βρίσκονταν σε ύπνωση διαρκείας

από το χρήμα και τα ψεύτικα φθαρτά είδωλά τους.

Ακαλλιέργητες οι ψυχές των ανθρώπων

έψαχναν χιλιάδες χρόνια τον ερχομό του Σωτήρα τους.

Του Ιησού του Ναζωραίου.

Που θα ζέσταινε τις άθλιες καρδιές τους,

θα ριγούσε και θα συγκινούσε,

ακόμη και τους πιο σκληρούς, επίγειους βασιλιάδες.

Και κυρίως θα εξασφάλιζε την αιώνια σωτηρία τους.

Δεν θα κρύωναν πια.

Δεν θα ήταν η καρδιά τους κρύα ή πετρωμένη.

Θα έφευγε η λύπη, το σκοτάδι και η απελπισία τους.

Στα σπάργανα ριγώ και προσεύχομαι.

Μια θερμή, μελωδική φωνή για το θείο βρέφος

που ευλογεί μέσα από την κούνια του

όλη την αμαρτωλή ανθρωπότητα.

Πόσο όμορφα και πανέξυπνα μάτια που έχει!

Και αυτή η στοργή της Παναγιάς μάνας

που δεν το αφήνει από την αγκαλιά της.

Ίσως γιατί θέλει να το χαρεί όσο περισσότερο γίνεται,

διότι γνωρίζει το τέλος του Υιού της.

Σηκώνω το βλέμμα ψηλά.

Και ενώ ποιήτρια δεν είμαι.

Μάγος δεν είμαι.

Βοσκός δεν είμαι.

Ούτε βασιλιάς.

Εντούτοις βλέπω αυτή τη σπηλιά,

αυτή τη στάνη με την Αγία Οικογένεια.

Και συνάμα ψελλίζω το:

"Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης Ειρήνη εν ανθρώποις Ευδοκία".

Κι αμέσως η καρδιά μου γεύεται κι ευφραίνεται...

Χριστό.

Κατερίνα Ραμανδάνη 🌹