ΝΙΚΗ ΣΙΓΑΛΑ

Ανοίγω το δρόμο, το μεγάλο ταξίδι, με όλες τις αποσκευές, ψυχής μου σκιές. Κάποιες βαριές σαν πέτρες, κι άλλες φως, αχτίδι, μαζί μου τις κρατώ απ’ τις χαρές κι απ’ τις πληγές. Είναι η ζωή μου όλη, σε σάκους κιβώτια, τα λάθη που 'γιναν, κι όσα δεν τόλμησα να πω. Τα γέλια τα μεγάλα, των δακρύων τα ποτήρια, και την ταυτότητά μου, που πάντα την κρατώ. Στην πλάστιγγα έριξα όσα χρόνια έχω ζήσει, την πείρα, τη γνώση, τις μάχες τις πολλές. Μα τότε η καρδιά μου φώναξε να σταματήσει, έτοιμη να ζυγίσει...

Με ρώτησες τι ήθελα κι είπα... Μόνο εσένα, σαν τη βροχή η γη και χείλια διψασμένα! Το χώμα να βραχεί, να ανασάνει ο κόσμος και εγώ να ανθίσω, ο έρημος και να γεννώ σαν δυόσμος... Να δροσιστεί η καρδιά μου στων ματιών σου τη σιωπή, να πιώ μια στάλα απ' τη δική σου την πηγή. Μόνο εσένα, αγάπη, για να σπάσει η μοναξιά, να 'ρθει η ευωδιά η δικιά σου λιακάδα, του αγέρα σιωπή στην αγκαλιά. Να γίνω ρίζα σε βράχο, να κρατηθώ απ' το φως του δικού σου του χείμαρρου... Να φύγουν τώρα τα πένθη, να...

Αχ, αυτή η Κυριακή, όμορφη, στολισμένη με ήλιο και φως στα μαλλιά, σαν νύφη αγκαλιασμένη. Με άρωμα καφέ και βανίλια, ξύπνησαν όλα τα λουλούδια ξανά. Η καρδιά μας γεμίζει χίλια γλυκά τραγούδια και μας τα ψιθυρίζει. Στα χέρια κρατά ένα βιβλίο, και μένει ο χρόνος ακίνητος πια. Μεγάλο, γλυκό μυστήριο, όλα γαλήνια στης ψυχής τη γωνιά. Μια υπόσχεση που φέρνει απ' τον ουρανό απλωτή. Κανένας πόνος δεν μένει, η μέρα αυτή μας δίνει πνοή. Και κάθε στιγμή της είναι δώρο, που αξίζει να ζεις με χαμόγελο...