ΠΡΟΣΦΥΓΓΕΣ

Χτίσαμε τείχη αδιαπέραστα

να κόψουμε το δρόμο στη μνήμη

Αιχμηρά συρματοπλέγματα απλώθηκαν παντού

μήπως και σκαλώσει ο ξένος πόνος 

Αφήσαμε ανθρώπους να παλεύουν με τα κύματα

Παιδιά να μελανιάζουν από το κλάμα                                

Βουλώσαμε τα αυτιά 

Κατάπιαμε λέξεις αυθόρμητες,

κραυγές εκκωφαντικές 

Ξεχάσαμε τη δική μας προσφυγιά

Το δικό μας είκοσι δυό

Τότε που οι θάλασσες ξέβραζαν πτώματα νοικοκυραίων

και οι κραυγές των γυναικών στοίχειωναν τις ακτές της Ιωνίας

Τρυπώσαμε  στον αυτιστικό μας κόσμο

τον «κοινωνικά δικτυωμένο»,

 να χαλαρώσουμε λίγο βρε αδερφέ

μετά την  τόση ψυχική καταπόνηση

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου