Ασημένια η νύχτα απλώνεται
ο ουρανός καθρέφτης της ψυχής μας.
Φως λυρικό, απαλό
που αγκαλιάζει τις σκιές
και γεμίζει τα κενά με όνειρα.
Σ’ αυτή την πανσέληνο
οι μνήμες ξυπνούν σαν ψίθυροι
λόγια ανείπωτα
αγάπες που χάθηκαν
και ελπίδες που δεν έσβησαν ποτέ.
Το φεγγάρι, μάρτυρας όλων
φωτίζει τα πρόσωπα των ποιητών
όσων γράφουν στίχους
στη σιωπή της νύχτας
ψάχνοντας να βρουν
εκείνη τη λέξη που θα σώσει τον κόσμο.
Κάτω από το φως του
οι ψυχές λυτρώνουν τις πληγές τους
και κάθε ανάσα γίνεται στίχος
κάθε δάκρυ μια αλήθεια
κάθε βλέμμα μια υπόσχεση.
Απόψε, ας δώσουμε στο φεγγάρι
ό,τι δεν τολμήσαμε να πούμε.
Ας το αφήσουμε να φωτίσει
ό,τι κρύψαμε στις σκιές μας.
Γιατί η πανσέληνος του Λύκου
είναι εκείνη που εμπνέει
την αιώνια ποίηση της καρδιάς.
Λευτέρης Ελευθερίου
«Οδή στην Πανσέληνο του Λύκου»
Από τον εκλεκτό φίλο Τριαντάφυλλο Ψαραδάκο
Comments