Μη
Στων ματιών σου τον απέραντο ουρανό,
μ’ άφησες μια βραδιά να ταξιδέψω
χωρίς σακίδιο κανένα
χωρίς προορισμό
Κι εγώ πέταξα λεύτερη, με θράσος περίσσιο
Πήγα πέρα απ’ τα σύννεφα, μακριά
στα χρόνια εκείνα πριν σε γνωρίσω
Μπήκα στο μικρό σου δωμάτιο την μέρα εκείνη που έκλαιγες
σε πήρα απ’ το χέρι και τρέξαμε στην πεδιάδα,
γελάσαμε χωρίς λόγο, όπως κάνουν όλα τα παιδιά
κι ύστερα σου ΄δωσα ένα φιλί στο μάγουλο
κι έφυγα σαν τον κλέφτη πριν με τσακώσουν
συνέχισα το ταξίδι, στη μέρα εκείνη που μέσα σ’ ένα νοσοκομείο
προσευχόσουν στο Θεό
έκατσα και προσευχήθηκα μαζί σου
πέταξα πάνω κι απ΄ τα χρόνια τα κενά
κι ήρθα στο σήμερα,
δυο στάλες βροχή μου θολώνουν το τοπίο
τρεμοπαίζουν προκλητικά, μα δεν λένε να κυλήσουν
τις ρουφάω για να ξεδιψάσω και προχωρώ
μα τα σύννεφα ακόμα εκεί, επιβλητικά
αυτά δε ξέρω πώς φεύγουν.
Μη…
μην τα κλείνεις τα μάτια,
μη μου κλείνεις τον κόσμο μου.
Comments