Έφυγε, λες ο άνθρωπος σου.
Τόσο πρόωρα από την ζωή.
Λυπάσαι, κλαις, ψάχνεις σε όλα, εξηγήσεις, τον ρυθμό, σαν να μην κατανοείς.
Τι έχεις πάθει;
Εκεί που κλαίς την απουσία του.
Θυμήσου όμορφες στιγμές, ξένοιαστες, χαρούμενες, με την παρουσία του.
Δεν είναι θάνατος, δεν είναι στεναχώρια.
Είναι η αγάπη και η ανάμνηση.
που ξεκουράζουν την μεγάλη σου ανηφόρα.
Κανείς δεν φεύγει από αυτούς,
που αληθινά αγαπάμε.
Είναι πάντα εδώ, αόρατα μας βλέπουν και στα μάτια μας κοιτάνε.
Τώρα να κλαίς σταμάτησε, δεν σε βλέπουν μόνο, όσοι εσύ νομίζεις.
Σε παρακολουθούν και εκείνοι, που άδικα σε κοιτούν, δάκρυα να χύνεις.
Αφού ζουν, αφού σε αγαπάνε.
Αφού σε κάθε κίνηση σου, μαζί σου πάντα θα 'ναι.
Δεν τελειώνει τίποτα εκεί που λάμπει η αγάπη.
Ζωή που συνεχίζεται σε άλλα μήκη και άλλα πλάτη.
Μάνος Καραβασίλης
Θεατρικός παραγωγός
Συγγραφέας
Commenti