ΜΑΝΑ...

Όλους μια μάνα μας φέρνει στη ζωή... 

Δεν είναι, όμως, όλοι τυχεροί σ' αυτήν την πλάση, γιατί μια Άτροπος μοίρα, κόβει, πολλές φορές, πρόωρα τους δεσμούς της φυσικής συνύπαρξης μάνας και παιδιού, ήδη από τα πρώτα βήματα της κοινής τους πορείας.

Είναι από τις πιο δυσβάσταχτες μνήμες της καρδιάς, από εκείνες τις αλύτρωτες μνήμες, που τις κουβαλάς με πόνο εσαεί, μ' ένα πικρό παράπονο στα χείλη της καρδιάς... Πίκραλα και τα βάθη της ψυχής κι ανοίκειος ο χρόνιος φόρτος της...

Στη μάνα, λοιπόν, η μέρα τούτη αφιερωμένη! 

Χρόνια πολλά, χαρούμενα, κι ευλογημένα σε όλες τις μάνες της γης, σε όλες εκείνες, που η ζωή τους χάρισε το μοναδικό, υπέρτατο προνόμιο της μητρότητας και το έκαναν έργο παρουσίας, αδιαπραγμάτευτο, μοναδικό έργο, προσφορά ζωής!

Μάνα!

Μην ξαναφύγεις, πάλι, φτάνει.

Μη ζούμε οι δυο σε διάφορο λιμάνι!

Εσύ κι εγώ μη γίνουμε δυο ξένες,

σαν άλλες εποχές αλλοπαρμένες...

Δεν λες πως έχεις σπλάχνο;

ή δεν έχεις;

για πες μου, μακριά μου πώς αντέχεις; 

Εσύ κυκλάμινο, κι εγώ ζουμπούλι, 

ν' ανθούν με το παράπονο στα χείλη; 

Μάνα!

Το χέρι βάλε με θέρμη στην καρδιά

και κράτα με να νιώσω απανεμιά... 

Να νιώσω την ανάσα σου ζεστή, 

με ζέση ν' ακουμπά στο πρόσωπό μου.

Να μου φυσάς μες την ψυχή πνοή, 

να την κρατώ εικόνα, φυλαχτό μου... 

Μάνα!! 

Μην πας σε άλλη γη, στα ξένα,

αν φύγεις, πάρε με κι εμένα...

Για κοίτα με, το βλέμα μου χαμένο,

σαν ξέστρατο πουλί, ξενιτεμένο...

Το νιώθω πως θα μου φύγεις πάλι... 

Βαρκούλα θε να 'μαι μόνη στ' ακρογιάλι,

και θα μιλώ με της σιωπής το κύμα...  

Μάνα! 

Δεν νιώθεις; πες, δεν είναι κρίμα;;

Για να μη μείνει η μνήμη μας θολή,

κράτα, όπως ετούτη τη στιγμή,

για πάντα στη φούχτα σου το χέρι... 

Φοβάμαι, μάνα, της ξενιτιάς τ' αγέρι... 

Φοβάμαι, μη σβήσει η μορφή σου, 

ο χρόνος μ' αψηφά,...!! θε νάναι η θανή σου!

Λιλή Βασιλάκη🌹