Λήθη

Σήκωσες το ποτήρι,

"στη λήθη" είπες,

στο χτες και στις επίμονες σκέψεις.

Στη λήθη λοιπόν.

Που μας λυτρώνει,

στο χρόνο που θα σκεπάσει πληγές και

θα σταθεί με ευλάβεια πάνω στις

στιγμές μας, όταν η ομίχλη όλο και θα

πυκνώνει,

τότε που θα πέσει σαν αυλαία στο χτες.

Το χθες... η άλλη μας ζωή που φορές

παλεύουμε όλη την υπόλοιπη για να

ξεχάσουμε, που τις νύχτες ντύνεται με σκιές και κλείνουν όλα τα περάσματα.

Ο σύντομος άνεμος που μυρίζει βροχή,

και στροβιλίζει τις μνήμες σαν ξερά φύλλα,

το παρελθόν, που τίποτε δεν αλλάζει, είναι ο ξοδεμένος χρόνος μας,

Κι εμείς, μαθητευόμενοι του αέρα, σπαταλάμε το πολύτιμο "τώρα",

ψάχνοντας την επανάσταση των ίσκιων,

προσπαθούμε να χωρέσουμε στις ρωγμές,

εκεί, που τα όνειρα ασφυκτιούν,

και το σήμερα τρέχει όλο και πιο γρήγορα.

Τα λάθη μας, αυτά που μετανιώσαμε,

τα μεγάλα σκοτάδια μας, ας τ' αφήσουμε

στα ποτάμια του χρόνου.

Η ζωή για να προχωρήσει, θέλει καινούργια ανατολή κι ατέλειωτους ορίζοντες,

θέλει χώρο κι ανοιχτές καρδιές στο

άγνωστο.

Στη λήθη λοιπόν, στη λήθη, που

θα ελαφρύνει τα βήματα και τα

φτερά μας, που θα μας αφήσει να χωρέσουμε

στον πραγματικό χρόνο της ζωής.

Το χτες πάντα κλείνει και μια αυταπάτη

που τραβάει σε βαθιά νερά, γι' αυτό..

στο "τώρα" λοιπόν που είναι η ζωή .

Οι στιγμές σας σπατάλη του "τώρα".