Έπεσε η αυλαία σε μία ακόμα παράσταση.
Πέντε κι ένα λεπτό το δείλι, ώρα να πάρω ανάσες βαθιές.
Ξεφυσάω σαν φίδι
φτύνω μία μία τις πίκρες στο χώμα,
καταπίνω τα δάκρυα και σκουπίζω τα μάτια.
Φοράω το καλό μου φουστάνι, ένα χαμόγελο και με μαλλιά ανέμελα ξυπόλητη χορεύω στους ρυθμούς της ψυχής...
Μουσική στην διαπασών παίζει εντός μου, έξω ένα ψιλόβροχο σιγοντάρει τις ανάλαφρες κινήσεις μου...
Τι κι αν ο ήλιος κρύφτηκε τούτες τις ώρες μέσα στην συννεφιά;
Μου αρκεί που έστω για λίγες ώρες μπορώ σαν παιδί να ονειρεύομαι φορώντας το πιο ανέμελο χαμόγελο μου, ξέρεις εσύ...αυτό της αθωότητας, αυτό που σε κάνει να νιώθεις κυρίαρχος του κόσμου καβαλώντας τον άνεμο.
Πουθενά δεν κρύβονται χειμώνες,
παρά μόνο άνοιξη και μόνο άνοιξη και μου σκάει κάτι χαμόγελα από κάθε γωνιά της κάμαρας μου.
Τυπική πάντα στο ραντεβού μας ποτέ δεν με γέλασε, αρκούσε μόνο οι δείκτες του ρολογιού να δείχνουν 5.1' λεπτό.
Ποτέ δεν χορταίνω τούτα τα δειλινά, βασιλικό και δυόσμο μυρίζουν με γεύση παγωτό τριαντάφυλλο...
" Χάραξε' σιγομουρμούρισε η βροχή...
Κλείδωσα την ψυχή παρέα με μια γαρδένια, έτσι, για να μοσχοβολά.
Ντύθηκα τον ρόλο μου, φόρεσα την πανοπλία μου έτοιμη για ακόμη μία παράσταση...
-Κεκλεισμένων των θυρών- γράφει απ' έξω η μαρκίζα...
Commentaires