Όταν χορεύουν τα στάχυα 🌙⚡

Δεν υπάρχει κλεψύδρα χρόνου στο Σύμπαν,

σαν τα βλέμματά ανταμώσουν,

με μία ανάσα το στόμα μας φιμώσουν.

Σκέψεις νωχελικά χορεύουνε στα στάχυα,

μία λιμνοθάλασσα ξανθιά ο Έρωτας

και ο οργασμός ψυχής.

Εσύ ο Έρωτας εγώ ο οργασμός ζωής...

Σφίγγω στη χούφτα, κρατώ την αναπνοή σου, βλέμμα αρρενωπό που εισβάλλει στον ματιών μου το βυθό....

Σφιχτά κρατώ ένα χαμόγελο ένα δάκρυ, ατελείωτο ταξίδι του Έρωτα η ποίηση,

το νούφαρο, του Έρωτα οδοιπορικό...

Δεν ξέρω αν είμαι άνεμος,

αν είσαι η φωτιά.

Δεν ξέρω αν είμαι θάλασσα,

αν είσαι βράχος αμμουδιά...

Ξέρω πώς το φυτίλι της καρδιάς,

τα χείλη σου θεϊκό νέκταρ κερνά.

Ξέρω πώς στα στάχυα όταν ταξιδεύω,

πύρινη λαίλαπα,

Ηφαιστειακή λάβα τής ψυχής με κυριεύει

και σε διαφεντεύω...

Σα σκέψεις και αισθήσεις πυρώνουν το χορό στα στάχυα την ψυχής,

τότε αναδύεται το πνεύμα,

η αίσθηση αγγίζει το ζενίθ

του εύφορου κάμπου τής ζωής!

Παπαδόπουλου Φωτεινή 🌹