Όπως έφυγες...

Θυμάμαι το βράδυ που έφευγες.

Όλα έμειναν εδώ και ας έκλαιγες.

Θυμάσαι την νύχτα, που ο αέρας έξω φυσούσε με τόση βουή;

Ένιωσες την αγάπη και πως ποτέ δεν τελειώνει η ζωή.

Όποιος αγάπησε, τι προίκα έχει!

Τα πάντα κάνει και στα πάντα αντέχει.

Ήταν μεγάλη η απουσία σου και εξακολουθεί να είναι βαριά.

Όμως νικιέται ο πόνος, αφού η καρδιά μου ξέρει να αγαπά.

Ο άνθρωπος κάποια στιγμή τελειώνει, πεθαίνει και αρχίζει αλλού να ζει.

Όμως ότι τελειώνει, ξεκινάει πάλι από την αρχή.

Ο κόσμος αλλάζει, έτσι γίνεται όλον αυτόν τον καιρό.

Άνθρωποι φεύγουν και έρχονται καινούργιοι, τέτοιο είναι το ριζικό!

Έτσι ποτέ δεν θα νιώσεις μοναξιά, μέσα σε τόσο κόσμο.

Όμως τα μάτια που αγαπάς, σε εκείνη τα βλέπεις μόνο.

Όπως έφυγες, τίποτα καινούργιο δεν ήρθε.

Γιατί όπως αγαπηθήκαμε, το 'για πάντα' ήρθε και μας βρήκε.

Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, πολλές δυσάρεστες και άλλες της χαράς.

Δε έχει σημασία ποιες είναι πιο πολλές, αλλά εσύ ποιες επιλέγεις να κρατάς.

Η απώλεια πόσο πολύ τον άνθρωπο σημαδεύει!

Μα αν αγαπάς αληθινά, σε όλα η χαρά περισσεύει.

Στον θάνατο οι πιο πολύ κλαίνε με λυγμούς και αναφηλητά.

Νομίζουν πως όλο αυτό τέλειωσε και η καρδιά τους πένθιμα χτυπά.

Μα ότι αγάπη μέσα έχει, ποτέ δεν πεθαίνει και εδώ θα είναι μια ζωή.

Μέχρι και εσύ να αποχωρήσεις, μέχρι με αυτόν πάλι να ανταμωθείς.

Όπως έφυγες, όρθιος στάθηκα, δεν πρόλαβα να δακρύσω.

Γιατί εδώ έμεινες, αφού τα κατάφερα, να σε αγαπήσω.

Μάνος Καραβασίλης Θεατρικός συγγραφέας 🌹