Ωρύεται η ντροπή

Πάει καιρός που χάθηκαν τα άστρα του ουρανού..

Άφαντα..Αιματοβαμμένοι ουρανοί..

Τροχιές ρουκετών και πυραύλων σαν κόκκινα φίδια που σφυρίζουν σπέρνουν το θρήνο του θανάτου..

Ουρανοί και ειρήνη διάτρητοι και κουρελιασμένοι στα βόλια του πολέμου..

Αεροπλάνα και drowns μαζί με τα " χειρουργικά, χτυπήματα " χτυπούν νοσοκομεία,σχολεία και σπίτια .

Η κόκκινη λάσπη εδώ πλάθεται με χώμα και αίμα.

Αίμα αθώων ψυχών, παιδιών,γυναικών,αμάχων.

Στις ρωγμές της λάσπης φυτρώνουν ανεμώνες.

Στον ψυχικό κόσμο τον παιδιών η ειρήνη προβάλλει σαν ένα ερείπιο.

Προ πολλού τα σαθρά δεκανίκια της" ειρηνικής συνυπαρξης" έχουν σπάσει.

Στο βλέμμα των μανάδων και παιδιών έχει τυπωθεί η σιωπηρή κραυγή που στον κουρνιαχτό της αδικίας ρωταει επίμονα:γιατι;;!

Στους άδειους δρόμους, στον θρήνο,τον πόνο περιφέρεται η ντροπή..

Ωρύεται και κράζει..

Την ακούει άραγε κανείς;!

Λευτέρης Σιώμος