ΩΔΗ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ🌹

Ωδή στη Γυναίκα

(Αθανάσιος Νασιόπουλος)

Δρόμος ονείρων το βλέμμα σου /

ένα με το γητευτή ήλιο του πρωινού, /

το χαμόγελό σου σαν ήρεμο αγέρι /

στα δαιδαλώδη μονοπάτια του νου. //

Δρόμος ονείρων το βλέμμα σου, /

κι ο Δίας δεν αντιστάθηκε να διαβεί, /

σε λέγαν Δανάη, Αλκυόνη, πότε Ευρώπη, /

πόθος χρησμός σου και μύθος η ζωή. //

Ο χάρτης των ηπείρων στα χείλη σου, /

τα τραγούδια σου στις γειτονιές του κόσμου, /

ροδοπέταλα γεμάτα τα χέρια σου, /

να χαρίζουν χρώμα και άρωμα ρόδου. //

Ο χάρτης των ηπείρων στα χείλη σου, /

που ο καθείς πόθησε να τα γευτεί, /

σε είπαν Θάλεια, Σαπφώ, Ευτέρπη ή Καλυψώ, //

του Ορφέα Ευρυδίκη, ερωμένη και ωδή. /

Στο έγχρωμο μωσαϊκό της οικουμένης, /

ομορφιά και γέλια σου πολύτιμα πετράδια, /

αντιφέγγισμα πανσέληνου τα βράδια, /

παιδικά χαμόγελα, αθύρματα και χάδια. //

Στο έγχρωμο μωσαϊκό της οικουμένης, /

διαμάντια τα μάτια σου, το σώμα στολίδια, /

σε είπαν πότε Αθηνά και πότε Αφροδίτη, /

Ηρώ στου Λέανδρου τα ατέρμονα ταξίδια. //

Η ιστορία του κόσμου στα μάτια σου, /

οι σελίδες της στις ρυτίδες του προσώπου, /

στο κορμί σου πληγές και μαστιγώματα, /

διπλά, ίδια με του γιου και του συντρόφου. //

Η ιστορία του κόσμου στα μάτια σου, /

στις σελίδες σε σεργιανάει με το χέρι η Κλειώ, /

σε φώναζαν Σουλιώτισσα και Μπουμπουλίνα, /

Καλαβρυτινή και Κύπρια Μάνα και Μαντώ. //

Αλτάνα ελπίδας στο μπαλκόνι του ορίζοντα, /

ανάβρα ζωής στις υπώρειες του κόσμου, /

λουλούδι σήμερα στο αγνάντι του αύριο, /

χάδι στο προσκέφαλο του γέλιου και του πόνου. //

Αλτάνα ελπίδας στο μπαλκόνι του ορίζοντα, /

ανεμούρι και κόμπος στου κόσμου το υφάδι, /

Ήβη σε έλεγαν, Περσεφόνη και πότε Πηνελόπη, /

απαντοχή για του Οδυσσέα το ανέλπιδο χάδι. //

Εφέστια έγινες Θεά, Ήρα, Δήμητρα και Εστία, /

και σαγηνεύτρα ήσουνα και ερωμένη, /

Αριάδνη σε είπαν, Φαίδρα, Δάφνη και Αρετούσα, /

Εσμεράλντα, Ιουλιέτα, Φερμίνα και Ελένη. //

Ήσουν και σύζυγος και μάνα και πότε τιμωρός, /

σε ονόμασαν και Κασσάνδρα και Εκάβη, /

σε είπαν και Κλυταιμνήστρα και Μήδεια, /

σε φώναξαν Δίκη, Ευνομία και Ειρήνη, /

σε είπαν Ιφιγένεια, Αντιγόνη και Ισμήνη. //

Ήσουν κόρη και αδελφή, σε φώναξαν Ηλέκτρα, /

έγινες και Ολυμπιάδα και Κλεοπάτρα, /

σε γνώρισαν και Κασσιανή και Θεοδώρα, /

ήσουν και αυτοκράτειρα και πλανεύτρα. //

Σε λένε Ανδρούλα, Ιωάννα, Φρόσω, Γιώτα, /

Edwige, Annie, Zaire, Margo και Nancy, /

σε λένε Εύη, Μάρθα, Ζωή, Καίτη, Χριστίνα, /

Marie, Francoise, Marguerite και Janina, /

σε λένε Στέλλα, Άννα, Αγγελική και Ντίνα, /

Σοφία και Διδώ και Σωτηρία και Μαρίνα. //

Ίδια μοίρα, ίδια φροντίδα, ίδια ελπίδα, /

ίδια χαρά, ίδιο δάκρυ, ίδιος πόνος, ίδια ρυτίδα, /

ίδιος Γολγοθάς, ίδια σταύρωση, ίδια ανάσταση, /

σε όποια γη, σε όποια πατρίδα. //

Ω Γυναίκα της ζωής, του έρωτα και της εστίας, /

γυναίκα του πολέμου, της ειρήνης, της ιστορίας, /

γυναίκα της επιστήμης και της εργασίας, /

ήσουν και είσαι και Μαγδαληνή και Παναγία, /

έγινες και Μαρί Κιουρί και Φλέμινγκ και Υπατία. //

Αθανάσιος Νασιόπουλος