Τίποτα δεν έμεινε,
για να σε θυμάμαι πανδαμάτωρ,
μονάχα σκόρπιες γυμνές φωτογραφίες
που αποθανάτιζες τη νιότη μας.
Μα κι αυτές ασπρόμαυρες,
ξεθώριασαν άκαρπες στη φθορά του χρόνου,
ν' αγγίξουν πια την καρδιά δεν μπορούν.
Άραγε μύθος οι αιώνιοι όρκοι μας,
πεθαμένα τα μεγαλεπήβολα όνειρά μας,
ξεφτισμένη η πανάκριβη αγάπη μας,
θαμμένα τα πολύχρωμα αισθήµατα,
στο βαθύ μπαούλο της λήθης
ή ραμμένα στο πανωφόρι της συνήθειας;
Κουρνιάζω σαν το λαβωμένο τσιχλοπούλι
κάθε σούρουπο στο ξύλινο περβάζι μου,
παρακολουθώντας τα χνάρια της φύσης,
μπας και μου στείλουν μήνυμα,
από σένα αγαπημένε μου.
Ποιος θα μου απαγγείλει άραγε
απόψε το σούρουπο λίγη ερωτική ποίηση;
Ποιος θα φωτογραφίσει τα σωθικά μου
με έγχρωμο φιλμ ή αυθόρμητο χαμόγελο;
Ποιος αλήθεια θα παγώσει τον χρόνο,
θα δώσει παράταση στα νιάτα,
θα διώξει την ψύχρα της καρδιάς,
καλώντας και πάλι τον έρωτα μονάρχη;
Βουλιάζει η πολύπαθη μνήμη,
αργοσβήνει ο Αύγουστος,
ψυχορραγεί η καρδιά,
ψυχράνθηκε η αγάπη,
μα εσύ έρωτα μείνε δίπλα μου ακόμα,
ως τις 31 του μηνός έχουμε λίγο χρόνο,
γιατί μου χρωστάς λίγες στάλες ακόμη
ερωτικό Αύγουστο,
σαν φιλμ, σαν ταινία love noir,
αγαπημένε μου
κι ’γω θα πυρακτωθώ σύγκορμη,
σαν εκείνη την αγάπη της πρώτης μας νιότης.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ: ΨΗΓΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ
Κατερίνα Ραμανδάνη
Comments