ΨΕΥΔΑΡΓΥΡΟΣ ΧΑΡΑΣ

Στη λίμνη χρόνου να χαζεύω λαχταρώ

Πήρα σαν τότε την παλιά μου στράτα

Το πρόσωπό μου αντικρίζω στο νερό

Συγκρίνω σώμα μου μ' ένα ερείπιο τράτας.

Πήρα το δρόμο, διαδρομή του στοχασμού

Σε ουρανούς μου σκεπασμένους από νέφη

Να πνίξω μες τη λίμνη το άγχος

στεναγμού.

Της νιότης άτι φεύγει κι' από μακριά μου γνέφει.

Και σαν κοπάζει χρόνου κύμα ισχυρό

Οι αναμνήσεις καταργούν φωνές του πόθου

Πετώ πετρούλα που γλιστράει στο νερό

Σηκώνει στάλες της χαράς και δίνες χρόνου.

Το δρόμο πήρα που περπάτησα μακριά

Σ' αντανακλάσεις γυρισμού έψαχνα σκέψεις

Του χρόνου βήμα κι' ο ψευδάργυρος χαράς

Ξεβάψε χρώματα ο ξέθωρος καθρέφτης.

Λευτέρης Σιώμος